با وجود انتقاداتی مثل خشن بودن و… که ممکن است به درستی به رقابتهای MMA وارد باشد، باید قبول کرد که فعلا این مسابقات به یک رویداد پرطرفدار در دنیا تبدیل شده و هر ملتی دوست دارد مبارزی از کشورش را در اوج این رقابتها – خصوصا در رقابت های UFC- ببیند. ایرانی ها هم از این قاعده مستثنی نیستند. تا به حال نیز شاهد حضور موفق چندین فایتر ایرانی تبار در این مسابقات بوده ایم. بتازگی “بن ایل داریوش” که از هموطنان آشوری مقیم آمریکا است به جمع این مبارزین اضافه شده است. دیشب داریوش در چهارچوب رقابتهای UFC FIGHT NIGHT 40 که در ابوظبی – امارات متحده عربی برگزار شد به مصاف “رمزی نجیم” حریف آمریکایی-فلسطینی اش رفت. داریوش در این مبارزه با وجود شایستگی که از خود نشان داد شکست خورد، اما آنچه از او دیدیم نوید این را می دهد که شاید بزودی انتظار برای دیدن کمربند قهرمانی UFC بر کمر یک ایرانی تبار به پایان برسد.
نخستین نکته مثبتی که دیشب می شد در داریوش دید، آرامش اوست. متاسفانه بسیاری از فایترهای ایرانی – اگر بهشان برنخورد – اولین چیزی که از رقابتهای حرفه ای یاد می گیرند و تا پایشان به این رقابتها باز می شود به اجرا می گذارند جنگولک بازی و ادا و اتوار درآوردنهای قبل از ورود به رینگ یا قفس مسابقات است و طبق معمول گاهی آنقدر در آن زیاده روی می کنند که دیگر حالت مسخره بازی به خود می گیرد. بدتر از آن، برخی در هنگام مبارزه به غلط تصور می کنند “جنگنده” بودن یعنی “عصبی” و “پرخاشگر” بودن یا ادای آن را درآوردن! اینجور حرکات و رجزخوانی ها – البته در حد معقولش – اگرچه در مقابل حریفان نه چندان با تجربه ممکن است گاهی موثر باشد و روحیه و اعتماد به نفس طرف مقابل را متزلزل کند، اما در مقابل یک فایتر با تجربه، عصبی بودن شما یک شانس برای طرف مقابل است! چون یک مبارز کارکشته و باتجربه می داند که یک فایتر عصبی هم انرژی اش زودتر تحلیل می رود و هم احتمال گاف دادنش بیشتر است. خوشبختانه “بن ایل” تا آنجایی که ما دیدیم با وجود جوانی، بسیار خونسرد و با تمرکز مبارزه می کند. یک نگاه به حالت چهره او در طول مبارزه دیشب نشان می دهد که وی در تمامی لحظات مبارزه با آرامش و خونسردی مبارزه را پیش می برد. این روحیه – خصوصا در مواجهه با حریفان باتجربه – قطعا یک نکته مثبت برای او خواهد بود.
نکته مثبت دوم، سابقه فنی داریوش است. مهارت بالا در جوجیتسو برزیلی اگر نگوییم یک الزام، قطعا یک امتیاز برای هر مبارز MMA است و بنیل درحالی وارد مسابقات MMA شده که کمربند مشکی جوجیتسو برزیلی (می دانیم که بسیاری از مبارزین شاخص MMA نیز میزان تجربه و مهارتشان در جوجیتسو برزیلی تا حد کمربند مشکی نیست) و چندین عنوان قهرمانی در این رشته دارد. مزیت این میزان تجربه و مهارت او در BJJ زمانی بیشتر اهمیت پیدا می کند که دیشب دیدیم او در تکنیک های مکمل هم بسیار مهارت دارد. درواقع اگر کسی از سابقه او خبر نداشته باشد و مبارزه دیشب او را نگاه کند – با آن ضربت پا، آرنج و زانو – بیشتر گمان می کند با یک قهرمان موی تای طرف است تا یک قهرمان جوجیتسو! مهارت در این دو شیوه مبارزه از داریوش یک مبارز از لحاظ فنی قابل اعتنا ساخته است.
فعلا به نظر می رسد تنها نقطه ضعف داریوش کم تجربگی است که این هم به مرور زمان برطرف خواهد شد. فراموش نکنیم بن ایل فقط ۲۴ سال دارد و این اولین باخت حرفه ایش بود. او حالا حالاها جای کار و تجربه اندوزی دارد و به نظر می رسد اگر دچار غرور کاذب نشود، بزودی باید خودمان را برای دیدن یک ایرانی تبار در قله رقابت های MMA آماده کنیم! جدای از این، داریوش به نظر پسری متین و مودب می رسد که درصورت اوج گرفتن در این رقابتها، می تواند نمونه ای از یک مبارز بااخلاق در رقابتهای پر از تناقض و گاهی نه چندان اخلاق گرای MMA هم باشد!
—
مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور / خرداد ۹۳
—
گزارش تصویری UFC FIGHT NIGHT 40
—
یک دیدگاه بر “داریوش دیشب امید ایرانی ها را زنده کرد!”
خدایی باخت حقش نبود