پارسال ویدئویی از مبارزه دو دختر نوجوان ایرانی در مسابقات MMA ارمنستان منتشر شد. خب برگزاری چنین مسابقاتی برای نوجوانان با عقل و منطق چندان سازگار نبود و می شد اتفاق مورد اشاره را به درستی نقد کرد. اما استفاده از کلماتی چون «کتک خوردن»، «ضرب و شتم»، «لت و پار شدن» ومتهم کردن داور به «مست» بودن، عملا ماجرا را از یک نقد به یک قضاوت جهت دار نادرست کشاند و عملا با روح و روان این نوجوانان کاری کرد که هیچ آسیب جسمی نمی توانست انجام دهد.
حالا دوباره ویدئو دیگری منتشر شده و همان فضا در حال شکل گیری است. البته اینبار به وضوح شرکت کننده مورد نظر از تجهیزات ایمنی استفاده کرده وظاهرا مسابقات طبق قوانین آماتور برگزار می شود و صحنه غافلگیرکننده ای در آن وجود ندارد. توصیه می کنم قبل از اینکه ویدئو رو ببینید، صداش رو کاملا قطع کنید تا توصیف راوی، روی قضاوتتون اثر نذاره. چیزی که می بینیم رد و بدل شدن چند تکنیکه که در کشتی و کیک بوکسینگ کاملا مرسومه، در انتها هم شرکت کننده ایرانی در مقابل تکنیک «آرم بار» حریفش «تپ» می کنه، داور هم مبارزه رو متوقف و مبارزه تمام می شه. اگر تاحالا مسابقات معمول کشتی، بوکس، جودو، جوجیتسو و امثالهم رو حتی در رده سنی کودکان دیده باشید این مبارزه چندان صحنه عجیب و غریب، هولناک و متاثرکننده ای نداره. حالا فیلم رو با صدا تماشا کنید، هم صحبتها کمی غلو آمیز و جهت داره و هم متاسفانه اطلاعات غلطی به مخاطب می ده.
من برای آقای رستم پور که این ویدئو رو منتشر کردن احترام قائلم اما این کار غیر حرفه ای ایشون رو که رشته هایی که اطلاعات کافی ازش ندارن تفسیر و براحتی براش حکم صادر می کنند رو نمی فهمم. کجای داوری در این مبارزه نامشخصه؟ مسابقاتی که با کلاه و دستکش برگزار می شه در دنیا بهش می گن «شوت فایتینگ»؟! برای دریافت جواز شرکت در مبارزات حرفه ای MMA شما باید ۶ تا مبارزه «شوت فایتینگ» داشته باشید؟! تکنیک «آرم بار» فقط مربوط به مسابقات MMA و بزرگسالانه؟! انتقاد به یک فرد، یک سبک یا یک فدراسیون دلیل خوبی نیست که هربار و به هر بهانه ای با یک سری اطلاعات غلط یک جو روانی اینچنینی درست کنیم. تلاش برای رو کردن دست افراد سودجویی که از علاقمندان این مسابقات در همه سنین سوء استفاده می کنند حتما کار پسندیده ای است، نگرانی برای سلامت جسمی و روحی کودکان و نوجوانان هم حتما لازم و ضروری است. اما نه با انتشار اطلاعات نادرست که عملا نتیجه اش فرقی با کار همون افراد سودجو نداره.
اگر در این ماجراها کار خلاف قانونی صورت گرفته حتما باید باهاش برخورد بشه، اما اگر مثل مسابقات پارسال یک اعزام کاملا خصوصی و با رضایت و خواست والدین انجام گرفته باشه، موضوع هیچ ربطی به هیچ فدراسیونی نداره و صرفا باید با فرهنگ سازی و آگاه کردن خانواده ها جلوی اون رو گرفت. بخشی از این فرهنگسازی هم با نشریات تخصصی است که متاسفانه بیشترشون تو این شرایط خودشون هم جوگیر یا مثل نشریات زرد عمل می کنند. این گله رو واقعا از بچه های «رزم آور» دارم که تو این شرایط به جای نقد و بررسی فنی و اصلاح اطلاعات نادرست، با بازنشرشون عملا دارن به این اطلاعات غلط رسمیت می دن. چندتا کلیک و لایک بیشتر واقعا ارزش این رو نداره که آدم از جایگاه یک نشریه تخصصی خودش رو به یک نشریه زرد تنزل بده.
نگران اون کودک یا نوجوان ایرانی هم نباشید، هیچ آسیب جدی ندیده.
اشتباه نشه! من خودم نه تنها با اینجور مسابقات که با مسابقات معمول رزمی هم برای کودکان مخالفم، بیشتر از اون جهت که بیهوده روح و روانشون رو درگیر رقابتهای کاذب می کنه. هر تلاشی که بتونه باعث بشه هنرهای رزمی در جایگاه واقعی خودش قرار بگیره و در این رده های سنی به عنوان یک راه آموزشی برای پرورش اخلاق، افزایش اعتماد به نفس و خودباوری و نه زد و خورد و رقابتهای بیهوده مورد توجه قرار بگیره، من خودم تا آخرش همه جوره پایه ام! اما رسیدن به این هدف، مسیرش از شلوغ کاری و راه انداختن جار و جنجالهای رسانه ای نمی گذره.
—
مازیار عبداللهی نیا