در برخی از رشته های ورزشی وقتی صحبت از فدراسیون جهانی می شود، همگان تنها عنوان یک فدراسیون در ذهنشان نقش می بندد. مثل فوتبال که با شنیدن نامش همه به یاد FIFA می افتند. اما در برخی از رشته های ورزشی – خاصه ورزشهای رزمی – بعضا چندین فدراسیون و انجمن – البته در لول های مختلف – فعالیت می کنند. در کیک بوکسینگ نیز از سالهای دور سازمانهای متعددی فعال بوده اند که از شناخته شده ترین هایشان می توان به تشکیلاتی مثل WKA، ISKA، WAKO، IKF، IAKSA اشاره کرد. در سال ۲۰۰۶ میلادی از بین آنها، IAKSA در WAKO ادغام و WAKO موفق به عضویت در تشکیلات “SportAccord” (در آن زمان GAISF ) شد. بطور طبیعی از آن تاریخ به بعد، از دید “اسپرت آکورد” و بعدها “شورای المپیک آسیا”، WAKO به عنوان متولی رسمی کیک بوکسینگ آماتور شناخته می شد.
در دنیا این اتفاق چیز عجیب و غریبی نبود، فعالیت WAKO وارد دوران جدیدی شده بود، اما این به معنی پایان کار دیگر فدراسیونها نبود، دیگر تشکیلات بین المللی کیک بوکسینگ هم مثل سابق به فعالیتهای خود ادامه می دادند و عمده شان هنوز هم فعالند و مسابقات جهانی خودشان را برگزار می کنند. در ایران اما مشکل از جایی آغاز شد که فدراسیون ورزشهای رزمی که نمایندگی چندین سازمان شناخته شده کیک بوکسینگ و برخی به اصطلاح سبک های ابداعی داخلی زیر مجموعه اش بودند، صحبت از تشکیل یک تیم ملی واحد از بین تمامی این سازمانها و سبکها و اعزام آنها به رقابتهای رسمی مثل بازیهای داخل سالن و… که مستقیم و غیرمستقیم شورای المپیک آسیا یا “اسپرت اکورد” مسئول برگزاریشان بودند گرفت. نمایندگی “واکو” به حق به این موضوع اعتراض کرد، چرا که به درستی مدعی بود تشکیلات ورزشی فوق تنها “واکو” را به رسمیت می شناسند )مسابقات کیک بوکسینگ در این رویدادها توسط واکو سازماندهی می شود ( و بنابراین ورزشکارانی که عضو “واکو” نیستند امکان شرکت در این رقابتها را ندارند. فدراسیون زیر بار نمی رفت و اختلافاتش با انجمن “واکو” ایران مشکلاتی را برای کیک بوکسینگ کشور بوجود آورد.
اگرچه در این ماجراها شاهد پافشاری بر مواضع گاه غیرمنطقی از طرف فدراسیون ورزشهای رزمی و محمد نوحی ریاست سابق این فدراسیون بوده ایم، اما نکته اینجاست که متاسفانه مسئولان “واکو” ایران و شخص ناصر نصیری ) نایب رئیس واکو جهانی ( هم در این سالها چندان عملکرد قابل دفاعی نداشته اند. این دوستان حتی اگر بپذیریم که نیت بدی هم نداشته اند اما برخوردشان با دیگر سازمانهای کیک بوکسینگ، موضوعات مربوط به کیک بوکسینگ و حتی اعضای خودشان به شکلی بوده است که یک ناظر بیرونی بعضا از آن برداشت یک برخورد مغرورانه و نگاه از بالا به پایین خواهد کرد. متاسفانه این رفتارها باعث شده تا به جای آنکه “واکو” در ایران معرف یک سازمان متعهد که همواره به دنبال رشد و توسعه کیک بوکسینگ است باشد، بیشتر سازمانی به چشم بیاید که منافع سازمانی خودش را به منافع کیک بوکسینگ ارجح می داند وحتی سر بزنگاهها زیر پای اعضای خودش را هم خالی می کند. نمونه اش همین چند سال پیش، وقتی خانم مرضیه اکبرآبادی که در دولت قبل معاونت ورزش بانوان را برعهده داشت اعلام کرد فعالیت بانوان در رشته های رینگی – ازجمله کیک بوکسینگ ممنوع است. تصمیمی که تقریبا همه اهالی رشته های رزمی با آن مخالف و آن را تصمیمی غیرکارشناسی می دانستند. از قضا فدراسیون ورزشهای رزمی و آقای نوحی ریاست وقت این فدراسیون هم جزو مخالفین بودند. همین مخالفت هم گویی کافی بود تا جناب نصیری بی توجه به تبعاتی که اجرای این تصمیم بر سرنوشت تعدا کثیری از بانوان ورزشکار می گذاشت، در کمال تعجب به دفاع از تصمیم خانم اکبرآبادی بپردازند و حتی این تصمیم محدود کننده را تصمیمی قابل تقدیر بدانند! گویی در آن مقطع برای ایشان استفاده از فرصت پیش آمده برای مخالفت با نوحی، مهمتر از سرنوشت هزاران ورزشکار کیک بوکسینگ بود که از شرکت در مسابقات رشته مورد علاقه شان محروم می شدند.
نمونه دیگر هم همین چند ماه پیش اتفاق افتاد؛ وقتی یکی از کیک بوکسرهایی که در رقابتهای “کامبت گیزم” در قالب تیم کیک بوکسینگ “واکو” شرکت و موفق به کسب مدال شده بود، مدعی شد پاداش وعده داده شده به وی تعلق نگرفته و انتقاداتی را متوجه فدراسیون و وزارت ورزش کرده بود. درواقع تنها مزیتی که اصولا عضویت در “واکو” می تواند برای ورزشکاران داشته باشد همین امکان شرکت در رقابتهایی مثل “کامبت گیمز” و امید به این است که با ورزشکاران مدال آور در این رشته مانند دیگر قهرمانان برخورد شود، که این مزیت با این ادعا تا حدی زیر سئوال رفته بود. اما مسئولان “واکو” به جای آنکه اگر این ادعا خلاف واقع است، شفاف اطلاع رسانی کنند و اگر این ادعا صحت دارد به عنوان یک وظیفه به دفاع از حق و حقوق این ورزشکار بپردازند، بلافاصله با انتشار اطلاعیه ای رسمی اعلام کردند که صحبت های وی برعلیه وزارت ورزش و جوانان هیچ ارتباطی به این انجمن و مواضع مسئولان آن ندارد و با بیان اینکه این ورزشکار از این پس هیچ گونه عضویت و یا همکاری با انجمن کیک بوکسینگ واکو ایران نخواهد داشت به نوعی از خودشان سلب مسئولیت کردند!
این روزها هم شنیده می شود مسئولان “واکو” یکی از شرایطی که برای پذیرش اعضای جدید درنظر گرفته اند، ارسال و چاپ یک نامه توسط شخص متقاضی در رسانه هاست که در آن وی ضمن درخواست عضویت در “واکو”، تلویحا از فعالیتهای گذشته اش در فدراسیون ورزشهای رزمی اظهار پشیمانی می کند! اگرچه این ادعا قابل اثبات نیست اما مرور نمونه ای از درخواست منتشر شده احتمال صحت داشتن این شنیده ها را تقویت می کند. چراکه اصولا در شرایط عادی، فردی که می خواهد به عضویت سازمانی دربیاید، نامه درخواست خود را به سازمان مربوطه ارائه می دهد نه آنکه آن را در مطبوعات منتشر کند! متاسفانه اگر انتشار این نامه یا درخواستها در مطبوعات بنابر خواست واکو صورت گرفته باشد، این اقدام را هم باید یک اقدام غیر اخلاقی و غیر حرفه ای دیگر از طرف مسئولان “واکو” ایران به حساب آورد.
شاید آقای نصیری تصور می کنند عضویت “واکو” در “اسپرت آکورد” آنقدر برگ برنده بزرگی برای این تشکیلات محسوب می شود که دیگر نیازی به تلاش جهت جلب اعتماد ورزشکاران برای پیوستنن به “واکو” نیست و می توان همان نگاه از موضع قدرت و از بالا به پایین را به سایرین داشت و برای متقاضیان عضویت هر شرط معقول و بعضا غیرمعقولی هم درنظر گرفت. “واکو” حتی قبل از عضویت در “اسپرت اکورد” هم یکی از بزرگترین و معتبرترین تشکیلات کیک بوکسینگ جهان محسوب می شد، درست. امروز هم به سبب عضویت در “اسپورت اکورد” در کیک بوکسینگ آماتور دارای جایگاه ویژه ای شده است، این هم درست. اما هیچ کدام از اینها به این معنی نیست که تصور کنیم “واکو” تنها انتخاب علاقمندان کیک بوکسینگ خواهد بود.
می توان دلایل متعددی برای اثبات این ادعا مطرح کرد. برای مثال:
۱ – رشته های رزمی در بخش رقابت و مسابقات با هم متفاوتند. در برخی از رشته ها هدف اصلی و نهایی ورزشکاران در بعد رقابتی کسب مدال المپیک است، بنابراین اینکه ورزشکار در رشته و زیرمجموعه فدراسیونی فعالیت کند که مورد تایید مراکزی مثل کمیته بین المللی المپیک باشد اهمیت پیدا می کند. اما در کیک بوکسینگ و استایلهای مشابه، اکثر ورزشکاران – حداقل در ایران – هدف نهایی شان در بعد رقابتی وارد شدن به مسابقات حرفه ایست که در این مورد “واکو” نه تنها متولی این رشته نیست که هیچ مزیتی هم به سازمانهای مشابه ندارد! به زبان ساده تر، تعدا کثیری از کیک بوکسرها اصولا برای رسیدن به هدفشان هیچ نیازی به عضویت در “واکو” ندارند!
۲ – تعداد قابل توجهی از ورزشکاران کیک بوکسینگ نیز صرفا برای سلامتی ورزش می کنند و شرکت در رقابتها هم از این منظر برایشان مهم نیست که مدال کسب شده شان مورد قبول وزارت ورزش یا فلان سازمان ورزشی بین المللی هست یا نیست. این دسته از ورزشکاران هم نیازی به عضویت در “واکو” ندارند و می توانند در مسابقات جهانی سایر سازمانهای کیک بوکسینگ که برخی از آنها بعضا مسابقات بسیار شناخته شده ای را هم برگزار می کنند، شرکت کنند.
۳ – حتی آن دسته از ورزشکاران که مایلند در بخش آماتور به عضویت تیم ملی رسمی کشور درآیند تا اگر مدالی کسب می کنند، این مدال از نظر وزارت ورزش مورد تایید باشد و از مزایایی که دیگر قهرمانان بهره می برند بهره مند شوند هم تنها انتخابشان عضویت در “واکو” نیست! رشته هایی مثل “موی تای” و بخش مبارزه در “ووشو”، بسیار به سیستم مبارزه کیک بوکسینگ نزدیک هستند و همانطور که در بخش حرفه ای بسیاری از مبارزین این رشته ها در مسابقت یکدیگر شرکت می کنند، در بخش آماتور هم اگر سازمانهای این دو رشته مانند “واکو” تفکر بسته ای نداشته باشند، ورزشکاران مستعد براحتی با مختصری تغییر در تمرینات و آشنایی با قوانین داوری آنها می توانند در مسابقات این رشته ها شرکت و درصورت موفقیت از این طریق به عضویت تیم ملی درآیند. IFMA در موی تای و IWUF در ووشو هم درست همانند WAKO عضو “اسپرت اکرود” هستند و ورزشکاران عضو آنها از همان مزایایی که عضویت در “واکو” می تواند برایشان داشته باشد بهره مند می گردند.
در پایان بد نیست نظر آقای نصیری را جلب کنیم به تصمیم اخیر دو تشکیلات بزرگ تکواندو جهان یعنی فدراسیون جهانی تکواندو WTF و فدراسیون بین المللی تکواندو ITF. درحالیکه WTF متولی تکواندویی است که جزو رشته های رسمی بزرگترین رویداد ورزشی جهان یعنی المپیک است، اما همین فدراسیون با ITF که عضو هیچکدام از سازمانهای معتبر ورزشی نیست از در همکاری وارد می شود، چون به جای منافع صرفا سازمانی، منافع تکواندو را در نظر می گیرد، نمی خواهد خودش را از پتانسیل بلقوه تکواندوکارانی که در ITF فعالیت می کنند محروم کند و می داند که در نهایت این همکاری به نفع خود WTF هم تمام خواهد شد. خوب است آقای نصیری مقایسه ای بین برخورد WTF – که در عرصه ورزش به مراتب از جایگاه بالاتری نسبت به WAKO برخوردار است – با رقیب خود ITF داشته باشد و بعد این برخورد را با برخورد WAKO با سایر تشکیلات بین المللی کیک بوکسینگ مقایسه کنند.
به نظر می رسد اگر “واکو” بخواهد با همین نگاه انحصارطلبانه و از بالا به پایین با دیگر تشکیلات معتبر فعال در کیک بوکسینگ برخورد کند، نتیجه اش جز محروم کردن خود از پتانسیل بلقوه هزاران ورزشکار غیر عضو، و سوق دادن این استعدادها به سمت دیگر فدراسیونهای رزمی رقیب چیز دیگری نخواهد بود.
–
مازیار عبداللهی نیا / رزم نیوز
–
یک دیدگاه بر “این ره که WAKO می رود به ترکستان است”
عالی بود…ان شاالله طرز تفکر تمام مسولین تغییر کنه وهمه همدیگه رو از مقابل ببینن نه از بالا به پایین نه از پایین به بالا. به امید روزی که تمام کیک بوکسینگ ها یک کیک بوکسینگ واحد بشوند و هیچ پسوندی وجود نداشته باشد زیرا بسیاری از استعدادهای ورزشی وقت وهزینه ی خود را در رشته های بدون آینده از بین می برند در صورتی که اگر یک کیک بوکسینگ واحد وجود داشت هیچ وقت این اتفاقات و جر و بحث ها پیش نمی آمد واستعدادها هم از بین نمی رفتند.
امیدواریم طرز تفکر مسولین جهانی کیک بوکسینگ هم تغییر کند.
من خودم ۱۳ سال کیک بوکسینگ wka کار می کنم(که واقعا در این ایران فعالیت خوبی داره) ولی اعتقاد دارم یک کیک بوکسینگ پر قدرت و واحد وجود داشته باشه خیلی بهتر از وجود بیست کیک بوکسینگ ضعیف است.
با تشکر گودرز
ممنون از نظر شما.