UFC ایران، مگه می شه؟ مگه داریم؟!

خیلی سال پیش وقتی رشته های اصطلاحا رینگی در ایران پا می گرفت و رزمی کاران زیادی مشتاق شده بودند در مورد این مسابقات بیشتر بدانند و آرزویشان این شده بود که بتوانند روزی در این رقابتها شرکت کنند، افراد سودجویی هم پیدایشان شد تا با استفاده از این اشتیاق و نیاز ایجاد شده برای خودشان کار و کاسبی راه بیاندازند. سالها بعد نوبت به رقابتهای MMA و مسابقاتی مثل UFC رسید تا تاریخ دوباره تکرار شود. با این تفاوت که حالا تعداد نشریات رزمی و سطح آگاهی رزمی کاران بسیار بیشتر از قبل به نظر می رسید و با وجود وسایل ارتباطی مثل اینترنت و… بعید به نظر می رسید دیگر براحتی قبل فریب دادن و فریب خوردنی اتفاق بیفتد. اما با کمال تاسف ظاهرا همیشه عده ای که بخواهند از ناآگاهی دیگران سوء استفاده کنند و عده ای که آماده فریب خوردن باشند وجود دارند و همدیگر را کامل می کنند!

گسترش ارتباطات نیز ظاهرا نه تنها جلوی این افراد را نگرفته که باعث شده تبعات اقدامات آنها از مرزهای خودمان هم فراتر برود و بعضا با آبروریزی بین المللی همراه شود. از همان سالهای نخست آشنایی رزمی کاران با رقابتهایی مثل UFC، کسانی بودند که ادعای نمایندگی یا آموزش آن را داشتند و با وجود آنکه بارها اعلام شد که UFC درحقیقت یک شرکت تجاری است و هیچ نمایندگی هم در ایران ندارد هرازگاهی سر و کله مدعی تازه ای پیدا می شد. در این بین یکی از این افراد مدعی، از همان سالهای نخست پا را از این ادعاها هم فراتر گذاشته و مسابقاتی را هم تحت عنوان UFC ایران برگزار می کند که حالا تعدادشان به ۱۲ رسیده است؛ به قول خودشان UFC Iran 12! این دوست گرامی و همراهانشان که ظاهرا اصلا متوجه نیستند – جدای از قانونی یا غیرقانونی بودن برگزاری مسابقاتشان – در حال سوء استفاده از یک عنوان و لوگوی ثبت شده بین المللی هستند، تصاویر مسابقاتشان را با افتخار در اینترنت منتشر می کنند و همین باعث شده تا توجه رسانه ها و سایتهای خبری MMA هم به ماجرا جلب شود. بتازگی یکی از همین سایتها با انتشار تصاویر مربوط به آخرین مسابقات UFC ایران(!) با تعجب از مخاطبانش نظرخواهی کرده است که متاسفانه با موجی از تمسخر توسط مخاطبین بین المللی مواجه شده است.عده ای موضوع را شوخی گرفته و یا صرفا به تمسخر کمربند قهرمانی و فرد برگزارکننده این مسابقات که در واقع جای “دانا وایت” ایفای نقش می کند پرداخته اند، عده ای کنایه زده اند که اینها تقصیری ندارند، بندگان خدا گویا هنوز فرق بین MMA و UFC را نمی دانند و فکر کرده اند UFC نام ورزش است و یا “دانا وایت” را به طرح شکایت از این افراد تشویق کرده اند. عده ای نیز متاسفانه به بهانه این موضوع به مسائلی خارج از حیطه ورزش پرداخته و متلک هایی بارمان کرده اند که  شنیدنش خوشایند هیچ ایرانی نیست. اگر از تبعات غیر ورزشی این ماجرا – که البته به جای خودش بسیار مهم است – صرف نظر کنیم، متاسفانه از نظر ورزشی هم این اقدام و اقدامات مشابه فقط  به بی آبرو شدن جامعه رزمی منجر شده و کار را برای رزمی کاران ایرانی جهت حضور جدی در عرصه های بین المللی مشکل تر کرده است.

این بار اول هم نیست، این فرد که سالهاست مسابقاتی با همین نام برگزار می کند و متاسفانه همانطور که اشاره شد این عمل غیرقانونی و غیر اخلاقی اش را در اینترنت هم جار می زند، قبلا نیز مورد توجه منفی رسانه های بین المللی حوزه رقابتهای MMA قرار گرفته است. چند سال پیش هم پوستر یکی از مسابقات ایشان که طبق معمول با عنوان UFC همراه بود مورد توجه نویسنده یکی دیگر از سایتهای خبری MMA قرار گرفته بود، وی به بهانه این پوستر به موضوع گسترش MMA در خاورمیانه و آسیا پرداخته بود و متاسفانه از بین همه کشورهایی مثل افغانستان، پاکستان، هند، کشورهای عربی خلیج فارس و کشورهای جنوب شرق آسیا که در آن مقاله به آنها اشاره شده بود فقط این ایران بود که ربطش به MMA صرفا سوء استفاده از عنوان یک سازمان معتبر بود. همه ما می دانیم که رقابتهای حرفه ای رزمی ازجمله MMA طرفداران زیادی در ایران دارد و درصورت مهیا بودن شرایط، ایران می تواند به یکی از قطبهای اصلی این رقابتها در دنیا بدل شود، حال اینکه با اقدامات نسنجیده ای مثل این، آنچه از MMA ایران در دنیا شناخته می شود مساوی است با تقلب و سوء استفاده از عنوان سازمانهای مشهور. این یعنی آنکه حتی در آینده هم اگر شرایط مساعدی برای حضور و ارتباط رسمی با تشکیلاتی مثل UFC فراهم شود، احتمالا با وجود این سابقه ناخوشایند هیچ تمایلی از طرف آنها برای حضور در ایران وجود نخواهد داشت.

حال باید پرسید مسئول این اتفاقات ناگوار و تبعات ورزشی و غیر ورزشی آن کیست؟ در درجه اول البته خود این افراد هستند که باید مسئولیت پذیر باشند و بخاطر منافع شخصی با آبروی کشور و مردمشان بازی نکنند و بدانند کاری که شاید از نظر خودشان کم اهمیت است، ممکن است چه تبعاتی برای کشورشان داشته باشد. اما اگر فردی خوشبینانه اش از روی کم اطلاعی و بدبینانه اش از روی بی مسئولیتی چنین نکرد؛ آیا مسئولین مربوطه هیچ وظیفه ای ندارند و فقط باید نظاره گر باشند؟ فرد و افراد برگزار کننده این مسابقات کارشان را مخفیانه انجام نمی دهند بلکه کاملا علنی و نه بتازگی که برای بیش از یک دهه است که به آن مبادرت می ورزند. کاملا هم شناخته شده هستند. کدام فدراسیون مجوز فعالیت آنها را صادر کرده است و آیا حالا حاضر است تبعاتش را هم بپذیرد؟ و اگر این مسابقات تابحال برای این مدت طولانی غیرقانونی برگزار می شده است که دیگر حرفی باقی نمی ماند، جز اینکه بگوییم آقایان کلاهشان را بالاتر بگذارند!

 –

مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه “رزم آور”/ شهریور ۹۴

–