همان ماه پیش که انتشار ویدئو مبارزه یک دختر نوجوان ایرانی در یک مسابقه ام ام ای در ارمنستان تیتر جنجالی رسانه ها شد، قابل پیشبینی بود که نتیجه این هیاهو به کجا ختم خواهد شد. حجم اطلاعات غلط و درهم و برهمی که در این مدت به جامعه تزریق و “ام ام ای” رسما شد “دعوای خیابانی” به کنار، حالا این اطلاعات من درآوردی “تای چی چوان” را هم تبدیل به رشته خشن غیرقانونی کرده است!
این را دیگر کجای دلمان بگذاریم؟ در شماره اخیرهفته نامه “زن روز” که همین هفته منتشر شده، در مقدمه مطلبی که با بهانه قرار دادن همان اتفاق، روی آوردن بانوان به ورزشهای رزمی را نقد کرده است آمده: “تب سپردن دانش آموزان از سنین بسیار پایین به کلاسهای رزمی یکی از فانتزی های خانواده هاست. از کاراته، کونگ فو و جودو که جزو قدیمی هاست گرفته تا بوکس، کیوکوشین، باندو یا حتی تای چی غیرقانونی که در آن مناطق حیاطی مانند چشم ها، گوشها و… هدف قرار داده می شوند”! دقت فرمودید؟! یعنی “تای چی” که ازقضا جزو هنرهای رزمی نرم و درونی محسوب می شود، در بین هنرهای رزمی کمترین میزان برخورد را در آن شاهد هستیم، در بسیاری از کشورهای دنیا بیشتر به عنوان یک ورزش مفید همگانی شناخته می شود و از جمله رشته های رزمی است که تمرین آن برای پیشگیری وحتی گاهی درمان بسیاری از بیماریها حتی در کهنسالی توصیه می شود، سالهاست رسما در ایران فعالیت می کند و اتفاقا دست اندرکاران آن هم سعی کرده اند با بردن تمریناتشان به پارکها جنبه همگانی آن را تقویت کنند، ناگهان در یک نشریه رسمی خانوادگی کشور که مثلا باید اطلاعات درست به خانواده ها بدهد می شود رشته غیر قانونی خطرناک!! حالا اینکه چیزی نیست، شما تصور کنید حجم انبوهی از مطالب مربوط به تغذیه و بهداشت و چه بخوریم و چه نخوریم که در مطبوعات ما منتشر می شوند. اگر در این حوزه ها هم مسئولیت پذیری و منابع دوستان در همین حد باشد که وای به حال سلامت جامعه! با چنین منابع و با چنین تولیدکنندگان محتوایی ظاهرا باید خوشحال باشیم که آمار مطالعه در کشورمان پایین است، والا نادان ماندن بهتر از توهم دانایی با اطلاعات غلط است. همه ما دوست داشتیم روزی هنرهای رزمی از چند نشریه خاص بیرون بیایند و در نشریات عمومی به جامعه معرفی شوند اما با این اوضاع باید گفت “ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان”!
—
مازیار عبداللهی نیا
—