هفته پیش، همانطور که احتمالا شنیده اید با تصویب مجلس واردات، تولید و عرضه سلاح های سرد مثل قمه، شمشیر، چاقوی ضامن دار، ساطور، قداره، پنجه بوکس و… ممنوع و برای مرتکبین مجازات تعیین شده است.
در اینکه دسترسی بدون ضابطه برای هر رده سنی به سلاحهای سردی که برخی از اونها حقیقتا جز ضرب و جرح کاربرد دیگه ای نداره منطقی نیست، هیچ شکی نیست. در اینکه این دسترسی راحت می تونه عامل تشدید کننده برخی از جرایم باشه و گاهی باعث بشه یک جر و بحث ساده منجر به قتل بشه هم تردید نیست و یک امر ثابت شده است. چند سال پیش با چشمام شاهد بودم یک دعوای ساده بین دو نوجوان صرفا به خاطر وجود یک چاقو چگونه کمتر از یک دقیقه یکی رو مقتول و یکی دیگه رو تبدیل به قاتل کرد. اما به نظر می رسه اینکه به جای ایجاد ضابطه بطور کل بگیم «ممنوع است»، حداقل برای برخی از این سلاح ها بعیده اصلا قابلیت اجرا داشته باشه. بعد هم دایره این محدودیت نه فقط حمل، که تولید این سلاح ها رو هم در بر گرفته که احتمالا در دنیا بی سابقه است.
برخی از این سلاحها مثل قمه یا قداره فارغ از اینکه ممکنه چه کاربردی داشته باشن، تولید و ساختشون یک فن و هنر قدیمی در کشوره. می دونیم و می بینیم که برخی از کشورهای شرقی چگونه از روش ساخت و تولید سلاح های سنیتشون هم استفاده فرهنگی و هم تجاری می کنند، حالا ما به جای سعی در احیای این روشها و حمایت از تولید و صادراتشون، با چنین قانونی عملا اونچه رو هم که باقی مونده از بین می بریم. یا مثلا در این لایحه از ممنوعیت شمشیر گفته شده، خب با این حساب به محض اجرایی شدن اون منطقا جمع کثیری از رزمی کاران، فروشگاهها و باشگاههای رزمی نه تنها مجرم تلقی خواهند شد که حتی فعالیت ورزشی و حرفه ایشون هم مختل می شه.
در ضمن یادمون باشه اگرچه سخت شدن دسترسی به این سلاح ها می تونه در کاهش وقوع قتل های ناخواسته و ناشی از عصبانیت آنی موثر باشه، اما به هرحال اینها فقط ابزار هستند و عامل اصلی که باید مورد توجه قرار بگیره دلیل این حد از پرخاشگری، عصبیت و کم طاقتی است که تو جامعه گسترش پیدا کرده. تا این عامل از بین نره صرف ممنوعیت یا محدودیت این سلاحها بعیده نتیجه ی قابل توجهی در پی داشته باشه. چون اون فردی که به قصد نزاع برفرض چاقوی ضامن دار می ذاشته جیبش، حالا خیلی راحت می تونه یک تیغ موکت بر که ممنوع هم نیست و بعضا می تونه بسیار خطرناک تر هم باشه جایگزینش کنه، نمی تونه؟
اینجور طرح ها – البته اگر به همین شکل اجرایی بشه که ظاهرا اینطور نیست – بیشتر شبیه پاک کردن صورت مساله است تا حل ریشه ای و هوشمندانه اون.
—
مازیار عبداللهی نیا