خیلی کم غذا می خورم .هیچ گاه تا حد سیری غذا نمی خورم. سبزیجات یکی از مهمترین و مورد علاقه ترین مواد در رژیم غذایی منه و با اینکه گوشت و ماهی را دوست دارم اما درمصرف آنها زیاده روی نمی کنم…. فکر می کنم امساک در غذا ممکن است یکی از دلایلی اصلی باشد که موجب شد سلامت کامل خود را در طول زندگی حفظ کنم.
در مورد لباس، از لباسهای ضخیم خوشم نمی آید…. حتی امروز در سرمای توکیو تا آنجا که می توانم لباسهای نازک می پوشم.
هیچ وقت از منقلهای ذغالی که ما آنها را هیباچی می نامیم، بخاریهای ذغالی کوتاسو یا از کیسه های آب گرم استفاده نکرده ام. در طول هر چهارفصل سال من روی یک حصیر نازک با بالشت چوبی می خوابم و حتی در بحبوحه زماستان خود را فقط با یک ملحفه می پوشانم و هیچ گاه از پتوی اضافی استفاده نمی کنم. چون خانواده فقیری داشتم به این ریاضت کشی نسبی عادت کرده ام و هیچ گاه دلیل متقاعد کننده ای برای تغییر شیوه زندگی ام ندیدم.
حتی امروز در یک خانه اجاره ای زندگی می کنم و اصرار دارم که اتاق طبقه بالا را اجاره کنم. این اصرار بیجا نیست چون معتقدم بالارفتن از پله ها تمرینی عالی برای عضلات پاهاست.
همیشه سحرخیز هستم. تصور می کنم خوانندگان جوانم که عادت دارند دیگران کارها را برایشان انجام دهند از این مسئله حیرت زده شوند، اما من صبح ها بلافاصله پس از بیدار شدن لحاف خود را جمع می کنم و در قفسه می گذارم. وقتی در اوکیناوا زندگی می کردم هیچ گاه از همسر، بچه ها و یا نوه هایم نمی خواستم که این کار را برای من انجام دهند. عادت دارم کارهای خودم را به تنهایی انجام دهم. کارهایی مثل جارو زدن اتاق، هوا دادن لحاف و یا گردگیری کتابهایم.
اعتقاد راسخی به پاکیزگی دارم و اصرار می رزم کارهایی را که باعث پاکیزگی می شوند، خودم انجام دهم. این عادت همیشگی من است.
اینها بخشی از سبک زندگی استاد فقید گیچین فوناکوشی بنیانگذار کاراته مدرن است که درکتاب راه کاراته؛ راه زندگی من (ترجمه روبن شاهوردیان) آمده. نگاه و استفاده از کمبودها و سختی ها به مثابه یک تمرین. نگاهی که به نظر می رسه در بین رزمی کاران امروزی چندان خریداری نداره. غرق شدن در انواع و اقسام مکمل ها و باشگاه های لوکس شاید جسم شما رو پرورش بده و از شما یک «ورزشکار» خوب بسازه، اما بعیده از دلش یک «رزمی کار» واقعی بیرون بیاد. یادمون باشه هنرهای رزمی پرورش روح به موازات جسم شماست و پرورش اون بخش اول به هرحال کمی سختی و ریاضت می طلبه.
—
مازیار عبداللهی نیا