هنرهای رزمی از شرق پدید آمدند و صحبت از این قاره، همواره ما را به یاد استادان کهن و شاید کمی هم مرموز هنرهای رزمی می اندازد. اما این روزها اکثر مصاحبه ها و گزارشها مربوط به قهرمانان ورزشی این رشته ها است. شاید برای تنوع هم که شده، بد نباشد گاه گداری سراغی از اساتید راستین «بودو» بگیریم و نظراتشان را جویا شویم.
استاد کِنجی هایاشی Kenji Hayashi، یکی از همین اساتید است. او درطول زندگی اش در اکثر هنرهای رزمی و یا به قول خودش هنرهای «بودو» اعم ازشناخته شده و شناخته نشده اش، زیر نظر اساتید بزرگی چون هیروشی تادا،هیکو شیرو ساتو و… به تمرین پرداخته و از دوجو ها و معابد متعدد «ذن» بازدید و از اساتید آن کسب تجربه کرده است. وی هم اکنون استاد درفنون شمشیر و هنرهای ایی آی دو، کن جوتسو، آی کیدو و متخصص در«ذن»، طب سوزنی، یوگا، چودو(تمرینات تنفسی)، « یو جو هو» و« یوتای هو» است. او که از سال ۱۹۸۵ به همراه همسر و سه فرزندش در آلمان زندگی و به آموزش هنرهای رزمی مشغول است، درخواست ما برای یک مصاحبه کوتاه را پذیرفت که ماحصل آن را خدمتتان تقدیم می کنیم :
استاد هایاشی، در آغاز لطفا برای خوانندگان ما بفرمایید نخستین با از چه زمانی وارد دنیای هنرهای رزمی شدید و اگر امکان دارد کمی هم از اساتیدتان برایمان بگویید؟
– هنرهای رزمی را در ۱۲ سالگی به عنوان یک هنرجو با جودو آغاز کردم. البته بیشتر اوقات در مقابل حریفانم که تنومند تر از من بودند شانسی نداشتم، به علاوه زانویم نیز آسیب دیده بود . همین امر باعث شد تا پس از ۳-۴ سال تمریناتم را متوقف کنم. در این وقفه ای که در تمریناتم پیش آمده بود شروع کردم به فرا گیری «طب سوزنی» و « شیاتسو» بعد از ساعات مدرسه. درهمان دوران بود که با « یوگا» آشنا شدم. در باشگاهی که یوگا تدریس می شد بودوهای مختلفی هم تمرین می شد و در آنجا برای نخستین بار با «آیکیدو» آشنا شدم. از آنجایی که تکنیکهای «آیکیدو» نیازی به زور نداشت نظرم را به خود جلب کرد، زیرا این بدان معنی بود که من با وجود آسیب زانویم می توانستم تمرین کنم. پس شروع به جستجو برای یافتن باشگاه «آیکیدو» در توکیو کردم. این قضیه مربوط به ۳۰ سال پیش است. در نهایت باشگاهی را پیدا کردم که توسط «هیروشی تادا» اداره می شد. استاد «تادا» امروز دارنده دان ۹ «آیکیدو» و با وجود ۷۸ سال سن در سلامت کامل بسر برده و بسیار چابک است.او «آیکیدو» را نزد استاد «موری هِی – اوشی با» بنیانگذار«آیکیدو» فرا گرفته بود. یوگا را نیز با استاد «تمپو ناکامورا» ادامه دادم. یادگیری «ایی آی دو» را زیر نظر استاد «هیکوشیرو ساتو» (دان ۸ در ایی آی دو و کندو) آغاز کردم. همچنین استاد «ماساکاسو هینو» را در «میسوگی دوجو» ملاقات کردم(این دو جو هنوز هم همان حالت سنتی خودش را حفظ کرده) و در اینجا هم با استاد «کاجو تسوبای» به مدت ۱۰ سال تمرین کرده ام.
این همه سبک؟! خب با این حساب حتما هنرجویانتان را هم به فراگیری سبکهای مختلف تشویق می کنید، درست است؟
– من کسی را به این کار تشویق نمی کنم، مانع آنها هم نمی شوم.هرکس در این مورد آزاد است. من همزمان با «آیکیدو» رشته های دیگری را هم تمرین می کردم، اما استاد آیکیدوی من، با من موافق نبود و معتقد بود تنها باید روی «آیکیدو» متمرکز شوم.
در مورد کار با سلاح چطور؟ فکر می کنید فراگیری کار با سلاح برای هنرجویان لازم است؟
– «بودو» در ژاپن مبتنی است بر شمشیر و مهارت های آن. من فکر می کنم تمرنات با سلاح خصوصا شمشیر از اهمیت ویژه ای برخورداند.
شما در رشته هایی چون «سوتای هو» و «یو جو هو» تمرین کرده اید، نام آنها تا حدودی برای خوانندگان ما نا آشناست؛ ممکن است کمی در مورد این دو رشته هم برای ما توضیح بدهید؟
– «سوتای هو» توسط دکتر «کِی زو هاشیموتو» گسترش پیدا کرده و درواقع یک نوع ژیمناستیک با خاصیت درمانی است. استخوان ها که در وضعیت بدی قرار گرفته باشند، گرفتگی عضلات وعدم تعادل وزن بدن موجب درد و بیماری خواهند بود. با تمرینات« سوتای هو» بدن به وضعیت تعادل برمی گردد که حاصل آن از بین رفتن درد و تمدد اعصاب خواهد بود. « یوجوهو» هم همان چیزی است که اینجا به آن «چی گونگ» می گویند.
شما در شرق بزرگ شده و هنرهای رزمی را آموخته اید و اینک در غرب به آموزش این هنرها مشغولید.هنرهای رزمی نیز از شرق به غرب رفته اند و این روزها طرفداران زیادی دارند. شما چه تفاوتهایی بین فرهنگ شرق و غرب می بینید و فکر می کنید هنرهای رزمی می توانند به نزدیکی این دو فرهنگ کمک کنند؟
– آسیا و اروپا از جهاتی دارای تفاوت های فرهنگی هستند، این خیلی طبیعی است. اما بر جسم و روح انسانها در تمام دنیا قوانین طبیعی یکسانی حاکم است. با تمرین هنرهای رزمی نتایج تقریبا یکسانی حاصل می شود و این یعنی تجربه ای یکسان باوجود تفاوت های فرهنگی که این موضوع می تواند به نوعی درک متقابل و دوستی بین فرهنگهای مختلف منجر شود.
در روزهای نخستی که به آلمان آمده بودید چه تفاوتی بین هنرجویان غربی و هنرجویان رزمی در ژاپن حس می کردید؟
– اینجا هنرجویان از بدنهای تنومند و قدرت بدنی بالایی برخوردارند و «چرا» سئوالی است که مرتبا در کلاسها پرسیده می شود. اما در ژاپن بدین شکل نیست، هنرجویان تکنیکهای مربی هایشان را براحتی می پذیرند.
این روزها رقابت های حرفه ایی زیادی مثل K1,UFC و…در سرار دنیا برگذار می شود.عده ایی موافق این مسابقات هستند و معتقدند این رویدادها به گسترش هنرهای رزمی در جهان منجر شده و خواهند شد.اما در مقابل عده ای از اساتید هم مخالف این رقابت ها هستند و معتقدند مسابقاتی از این دست، چهره درستی از هنرهای رزمی به دنیا ارائه نمی کنند. نظر شما در این مورد چیست؟
– از دید من رقابت چیز بدی نیست. من هم در زمان جوانی در مسابقات جودو شرکت می کردم.هرچند معمولابازنده بودم، اما همین امر باعث می شد بیشتر بروی تکنیکها و شگردهایم فکر کنم. اما اگر کسی تنها هدفش از تمرین پیروزی در مسابقات باشد و از امور دیگر غفلت کند، راه اشتباهی را انتخاب کرده است. از اینرو تمرینات «کاتا» نیز بسیار پراهمیتند .کاتا های سنتی زیادی وجود دارند که هرکدام توسط استادان بزرگ توسعه یافته اند، کسانی که تجربیاتشان در این کاتاها جریان یافته است.البته باز هم اگر کسی فقط به تمرین «کاتا» بپردازد،مسیر درستی را طی نمی کند. اینها در کنار هم اثربخش هستند.
از دید شما، یک مربی رزمی باید چه خصوصیاتی داشته باشد؟ آیا تبحر در تکنیکها کافی است؟
– به نظر من اینکه یک مربی هدف درستی را دنبال کند بسیار مهم تر است. آموزش فقط محدود به یکسری تکنیک نیست وچیزهای دیگری چون فلسفه، روش زندگی، طبیعت و…هم وجود دارند.
آیا تا به حال از مهارت های خود روی آدمهای واقعی هم استفاده کرده اید؟
– قبل از آنکه فراگیری «آیکیدو» را آغاز کنم اهل نزاع بودم، اما پس از آن و تمرینات روحی و روانی که پشت سر گذاشتم، این پرخاشگریها متوقف شد.
چه برنامه ای برای آینده دارید؟
– سال آینده من وارد ۶۰ سالگی می شوم و فکر می کنم وارد مرحله جدیدی از زندگی خواهم شد.دوست دارم وقتم را در باغ سبزیجاتم صرف کنم، به بیماران کمک کنم و همچنان به یادگیری هنرهای مختلف «بودو» بپردازم.
استاد از وقتی که در اختیار ما قرار دادید ممنونم…
– من هم متشکرم.
—
مصاحبه از مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور / مهر ۸۶
—