کمال شعله روز Kamal Shalorus فایتر مطرح و ایرانی الاصل UFC را – خصوصا از زمانی که وارد این مسابقات شد – خیلی ها در ایران می شناسند و مسابقاتش را دنبال می کنند. چند هفته پیش که کمال برای دیدار با خانواده به ایران آمده بود، به همت بچه های مجله ترتیب برگزاری یک سمینار آموزشی هم داده شد و البته فرصتی هم شد تا با هم ملاقاتی داشته باشیم. پسری فوق العاده مودب و متین، درست برخلاف آن تصویری که ممکن است خیلی ها از یک فایتر مسابقاتی شبیه به UFC در ذهن داشته باشند! بخش هایی از ماحصل گفتگوی دوستانه ما که در قالب یک مصاحبه در شماره آینده ماهنامه «رزم آور» منتشر خواهد شد را می توانید در ادامه مطالعه کنید و اگر علاقمند بودید مصاحبه کامل را هم در شماره اردیبهشت ماه مجله پیگیری کنید.
* ظاهرا شما تمرین MMA رو تو انگلستان شروع کردی اما مسابقاتت رو تو آمریکا؟
– آره، مسیری که من رفتم و درواقع یه جورایی برای من به یک برگ برنده تبدیل شد این بود که من همینجوری یک دفعه نرفتم وارد مسابقات بشم. حدودا ۴ تا ۵ سال فقط تمرین کردم بدون اینکه در هیچ مسابقه ای شرکت کنم. چون می خواستم اول تمام فن ها و تکنیک ها رو خوب یاد بگیریم بعد برم داخل مسابقات. اولین مبارزم تو تگزاس بود برای تایتل King of Kombat که برنده شدم. بعد از اون دوبار هم برای حفظ عنوانم مبارزه کردم و عنوانم رو نگه داشتم. بعد تو مسابقات Supreme Warrior Championship شرکت کردم که برای تایتل کمربند قهرمانی آمریکا بود که اون رو هم بردم و بعد دیگه وارد مسابقات WEC شدم که از بزرگترین مسابقات آمریکا بود. نمی دونم شما مسابقات WEC رو دیدین یا نه، به اندازه UFC مسابقاتش بزرگ و معتبر بود.
* بله اصلا اون زمان که شما در بالاترین سطح، چاره ای نداشتی جز اینکه تو WEC مبارزه کنی، چون رده وزنی شما اصلا تو UFC نبود. بعد که WEC با UFC ادغام شد رده وزنی شما هم به UFC اومد.
– کاملا درسته.
* کلا تا حالا چندتا فایت حرفه ای داشتی؟
– فکر می کنم ۱۲ فایت داشتم. دوتا رو باختم، دوتا مساوی و بقیه رو بردم.
* از سمیناری که داشتی بگو، وضعیت بچه ها رو چطور دیدی؟
– از لحاظ روحی و جسمی و قدرت اراده واقعا خیلی خوبن. ایرانی ها می تونن مبارزان خیلی خوبی بشن ولی خب مربی می خوان، نه اینکه همینطوری الکی برن یکراست وارد مسابقات بشن. اصل قضیه رو دارن، روشون کار بشه واقعا فایترهای نامبر وانی می شن. بعضی کشورها هستن که مربی دارن، امکاناتش رو دارن ولی اون دل و روح فایتر بودن رو ندارن. ولی ما ایرانی ها واقعا تو این زمینه بهترینیم.
* البته همونطور که حتما خودت هم متوجه شدی، ما به اون معنی فایتر یا مربی MMA نداریم، بلکه بیشتر علاقمندان MMA هستند که در این سمینار و سمینارهای مشابه شرکت می کنند. با این وجود از لحاظ فنی می تونی روشون نظر بدی؟
– تو کیک بوکسینگ خیلی خوبن ولی تو گرپلینگ خیلی بد! یعنی فعلا تو گرپلینگ اصلا تو هیچ لولی نیستند.
* جوابت کاملا قابل پیشبینی بود. برای ما هم این موضوع جالبه. وقتی به کشورهای دیگه نگاه می کنیم، می بینیم بیشتر فایترهایی که جذب MMA شدن از کشتی و جودو و کلا رشته های گلاویزی بودن. شما خودت بهتر می دونی حتی چندتا قهرمان المپیکی این رشته ها اومدن به MMA. اما وقتی به ایران نگاه می کنیم کاملا برعکسه! کشتی گیران ما که اصلا تو این فازها نیستن، بچه های جودو و جوجیتسو هم اونقدری علاقه نشون نمی دن ولی برعکس بیشتر علاقمندان MMA بچه های کیک بوکسر و موی تای هستند. فکر می کنی علتش چیه؟
– به نظر من علتش این می تونه باشه که چون کیک بوکسرهای ما کمابیش تجربه شرکت در مسابقات حرفه ای رو دارن، بیشتر و زودتر با سازمان های حرفه ای آشنا می شن. ولی مثلا کشتی گیرها خیلی کمتر با این سازمانها برخورد داشتند.
* حتما دیدی که خیلی از رزمی کارهای ایرانی با وجود همه مشکلاتی که هست، حاضرن سختی ها رو تحمل کنند تا به یک فایتر حرفه ای تبدیل بشن، اما نمی دونن چه جوری باید راهشون رو پیدا کنن. چون ما تو ایران عملا پروموتر نداریم. حتی مکان آموزشی درستی هم برای MMAنیست. ما همیشه به این بچه ها توصیه می کنیم که فعلا برن و رشته مکمل رشته خودشون رو یاد بگیرن. شما از لحاظ فنی چه توصیه ای به اونها می کنی؟
– اول اینکه اوپن مایند باشن. یعنی ذهنشون باز باشه، تعصب بیخودی نداشته باشن. نگن من رشته ام جودو است و فقط جودو کار می کنم یا من کیک بوکسرم فقط کیک بوکسینگ کار می کنم. کیک بوکسینگ یاد بگیرن، بوکس یاد بگیرن، کشتی یاد بگیرن، جودو یاد بگیرن. بعد باید بدنشون رو خوب بشناسن، یعنی بدونن چه جوری باید ریکاوری داشته باشن، از تغذیه و بدنسازی سر دربیارن، یعنی باید علم ورزش رو هم یاد بگیرن. تو این رشته اگه علم ورزش رو یاد نگیری عمر ورزشیت خیلی کم خواهد بود و خیلی زود آسیب می بینی. ولی اگه علمش رو داشته باشی خیلی هم رشته خوبی است. من حدودا ۱۷ ساله دارم این رشته رو انجام می دم و از این بابت خیلی خوشحالم. یعنی به دنیا بیام امروز فرداش می رم MMA تمرین می کنم!
* برعکس بعضی های، با وجود اینکه تو مقیم خارج از کشور هستی ولی همیشه دیدیم که با پرچم ایران در مسابقات شرکت می کنی وحتی در صفحه معرفی تو در UFCهم به عنوان یک فایتر ایرانی معرفی شدی. یعنی می خوام بگم اون طرف کاملا می دونن که تو ایرانی هستی. فکر می کنی موفق عمل کردن تو و فایترهای ایرانی دیگه مثل تو در مسابقاتی مثل UFC، تا چه حد می تونه تو تغییر نگرش اونها نسبت به ایرانی ها موثر باشه؟
– خب موثره، یه مبارزه داشتم با یه حریف آمریکایی. خب این طرف من با پرچم ایران و اون طرف پرچم آمریکا و حریف آمریکاییم که اتفاقا سرباز نیروی مخصوص آمریکا هم بود. ۵۰ هزار نفر داد می زدند و تشویقش می کردند. کسایی که فایترن می دونن مبارزه تو این شرایط یعنی چی. ولی خب یه لحظه تو هم می گی که ایرادی نداره، بالاخره منم اینجا و تو ایران طرفدارانی دارم. موقعی که مبارزه شروع می شه و تو خوب و درست مبارزه می کنی، دیگه اونوقت همه ی اون مرزها و پرچم ها می ره کنار. دیگه تو و اون حریفت برای مردم هیچ فرقی با هم ندارین، تماشاگران دیگه فقط نیگاه می کنن کی بهتر کار می کنه و همون رو تشویق می کنن. یعنی کاملا می شه ورزش.
* خاطره خاصی از مبارزه هات داری که بخوای برامون تعریف کنی؟ این مبارزه آخرت ظاهرا خیلی میزون نبودی؟!
– خاطره که زیاد دارم. من آخرین مبارزم با خبیب نورمگومدوف Khabib Nurmagomedov بود از روسیه. خب من معمولا خیلی جدی و خشمگین مبارزه می کنم. این حریفم هم حریف خوبی بود ولی می تونستم ببرمش. طبق معمول من خیلی جدی آماده بودم که مبارزه رو شروع کنم، ایشون خیلی آروم اومد تو قفس و اول نشست و خدا رو سجده کرد و دعا کرد. اصلا من این حرکت رو که دیدم یک دفعه یه طوری شدم، باور کن انگار این حرکتش تمام نیرو و انرژی من رو گرفت. حتی خیلی با ادب اومد با من صحبت کرد، دست داد و گفت این فقط یه ورزشه. خب معمولا شما اونجا اینجور حرکت ها رو نمی بینی، فایترها عصبی اند، دست نمی دن، فحش می دن، یا وقتی می برن بهت متلک میاندازن، می گن دیدی زدمت! اما ایشون خیلی پسر خوبی بود. یعنی واقعا تنها حریفی بود که من از اینکه بهش باختم اصلا ناراحت نیستم! واقعا ورزشکار با اخلاقی بود. اما از یک جهت هم این باخت برام ناراحت کننده بود و اون اینکه این مربی همون تیمی بود که «جیم میلر» هم براش فایت می کنه و در حقیقت این دومین باخت من به مربی این تیم بود. این مربی من رو بهتر از خودم می شناسه. حتی خودش هم به من گفت، گفت کمال من تو رو خوب می شناسم، با فایتر من مبارزه نکن! موقع مبارزه همون صدایی که زمان مبارزه با جیم میلر می شنیدم که مربیش کوچش می کرد که مثلا مراقب هوک باش، آپرکات بزن و… دوباره انگار تکرار می شد. یعنی من قاطی کرده بودم که من دارم با جیم میلر مبارزه می کنم یا با حریف جدیدم! این بود که نتونستم خودم روجمع و جورکنم. نمی دونم مبارزه من رو دیدید یا نه، اصلا اون سه دقیقه اول خیلی خوب کار کردم. اما دیگه آپرکات رو که خوردم، اگرچه ناک اوت نشدم ولی انگار به خواب رفتم! سرعتم پایین اومد و فقط ری اکشن نشون می دادم. مربیم به من می گفت راند سوم، من می گفتم راند چندم؟ می گفت راند سوم، من می گفتم راند اول که هوز شروع نشده! تو تلویزیون هم که مسابقه رو پخش می کردن کاملا معلوم بود. دوباره یه خورده می گذشت باز من می گفتم راند چندمه؟ مربیم می گفت بابا راند سومه! کمال از خواب بلند شو!
* ارتباطت با «دانا وایت» چطوره؟
– خیلی عالیه. اونجا شبکه های به قول معروف باکلاس اصلا سراغ MMA نمیان. خیلی از خانواده های آمریکایی هم از لحاظ اخلاقی این مسابقات رو دوست ندارن و می گن اینها یک مشت وحشی هستند. اما به خاطر اون دیدی که من به MMA دارم، اولین فایتر UFC بودم که شبکه CNN باهام مصاحبه کرد و من اونجا نیم ساعت تو برنامه زنده درباره MMA صحبت کردم. دانا وایت اصلا باورش نمی شد و از خوشحالی نمی دونست چیکار کنه! خب برای وجهه UFC خیلی خوب بود.
* حالا که صحبت از مسئولین UFC شد، خوبه در مورد سوء استفاده از عنوان و لوگوی UFC هم صحبت کنیم. متاسفانه اینجا بعضی از این سبک ها از عنوان و لوگوی UFC استفاده می کنن و حتی ادعای آموزش و نمایندگی دارن! ما بارها گفتیم که UFC در ایران نماینده نداره و اصلا سیستم کاریش با اون چیزی که ادعا میکنید متفاوته و استفاده از عنوانش هم غیر قانونی است، اما کسی گوشش بدهکار نیست! شما که خودت با این تشکیلات داری کار می کنی یه چیزی بگو!
– والا چی بگم! اتفاقا منشی دانا وایت یک بار در همین مورد با من صحبت کرد و گفت کمال ما با اینها چیکار کنیم؟! هرچی می گیم، هرچی بهشون ایمیل می فرستیم و حتی تهدید می کنیم که می کشونیمتون دادگاه، از اسم ما استفاده نکنین، فایده نداره! متاسفانه من هم جوابی نداشتم بهشون بدم.
* کمال نمی دونم می دونی یا نه، ولی تو ایران خیلی طرفدار داری، باور کن قبل از اینکه ما تصمیم به مصاحبه بگیریم کلی پیامک داشتیم از طرف خواننده ها که می خواستن بیشتر معرفیت کنیم و باهات مصاحبه داشته باشیم. می خوای برای حسن ختام این مصاحبه پیامی برای طرفدارات و کلا برای علاقمندان MMA تو ایران داشته باشی؟
– من از همشون تشکر می کنم. واقعا وجود اونها خیلی برای من مهمه. من انرژی رو از اینها می گیرم و با خودم می برم. همین سمیناری که داشتیم برای من جوش یه جور دیگه بود. خب من سمینارهای زیادی تو خود آمریکا و کشورهای مختلف می ذارم. تو بعضی از اونها ممکنه حالا اگه یاد نگیرن هم بگی عیبی نداره دفعه بعد یاد می گیرن. ولی این سمینار برای من یه چیز دیگه بود. دوست داشتم از ته دل یاد بدم. می گفتم باید یاد بگیرن. همه سعی و تلاشم روکردم. خب بالاخره به زبون خودمون بود. من مال خاک ایرانم. ما زاده ایرانیم، ایران کشورمونه و هرجای دنیا بریم، بالا بریم، پایین بیایم، ما ایرانی هستیم. به امید آن روز که همه این جوونهای ایرانی که واقعا به MMA علاقه دارن به آرزوشون برسن. خواستن توانستن است. راه سخته اما نشد نداره. چون من توشون دیدم که جنمش رو دارن. من هم هر کمکی از دستم بربیاد برای هموطنام انجام می دم. من تو همه ی مصاحبه هام هم گفتم آروزی من اینه که ما یه روز یه تیم ایرانی با هم باشم تو UFC، اونجا تابلو بزنن رختکن ایرانی ها و همه در کنار هم و دوشادوش هم کار کنیم!
—
مصاحبه از مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور / اردیبهشت ۹۱
—