مسابقات جهانی تکواندو دوباره بحث های بین منتقدین و مدیریت فدراسیون رو تشدید کرده. راستش من چند سالی هست که هیچ رابطه مستقیمی با حوزه تکواندو نداشتم و بنابراین قطعا صلاحیت این رو هم ندارم که بخوام در مورد مشکلات سالهای اخیر قضاوت کنم. اما وقتی آدم می بینه موفقیت کیمیا علیزاده میشه مایه نگرانی که مبادا فدراسیون خودش رو پشت مدالش قایم کنه و بعد از اونطرف میلاد بیگی که جلوی چشممون با پرچم یه کشور دیگه دور افتخار می زنه می شه نماد «عرق ملی» و «میهن پرستی»، خب قبول کنیم سخت می شه باور کرد که یک طرف ماجرا حق مطلق و طرف دیگه باطل مطلقه و این وسط هیچ حب و بغضی در کار نیست.
خداوکیلی و وجدانا اگر کیمیا بعد از المپیک ریو حرفهایی می زد که باب دل منتقدین بود، امروز ازش اسطوره مقاوت نمی ساختیم؟ خداوکیلی نمی ساختیم؟ وجدانا اینکه طرف هم نظر ما هست یا نیست، تو تیم ما هست یا نیست و… تو اینکه چطور با موفقیت یا شکستش برخورد کنیم موثر نبوده؟ خدایی نبوده؟! نه خداییش خودمونیم دیگه؟ غریبه که بینمون نیست، شکر خدا هممون هم یه پُخیم! این درد بی انصافی که گاهی وقتها واقعا عامدانه هم نیست دردیه که همه کمابیش بهش مبتلا شدیم.
فدراسیون مشکل داره درست، اصلا پولادگر رو ببریم وسط بیابون سه روز سر و ته آویزون کنیم تا لاشخورها بیان بخورنش! اما این وسط معنی واژه ها رو عوض نکنیم، بعضی جاها آدرس غلط ندیم، آرزو نکنیم ورزشکار داخل کشورمون که با هزار جور بدبختی و محدودیت راهی مسابقات شده بخوره به فلان ورزشکار پناهنده و مغلوب بشه تا ما دلمون خنک بشه! به تصمیم اون ورزشکاری که رفته برای یک کشور دیگه مبارزه کنه احترام بذاریم اما ملی پوشمون که با همه کمبودها ترجیح داده برای کشور خودش به میدان بره مقابلش تحقیر نکنیم که از فدراسیون انتقام گرفته باشیم!
می دونم وزن کسانی که در جبهه مخالف فدراسیون قرار دارند به مراتب سنگین تره، آدمهای دلسوزی بینشون هست و عمده اونها کسانی هستند که پست داشتن توی فدراسیون واقعاچیزی بهشون اضافه نمی کنه بلکه اونهان که به فدراسیون اعتبار می دن. یعنی منصفانه بخوایم بگیم دنبال مقام و منفعت شخصی نیستند و دردشون درد تکواندو است. اما به نظر می رسه راهی که برای مقابله با فدراسیون انتخاب کرده اند یه جاهایی چندان منصفانه نیست.
پ.ن: به نظرم صحبت های رضا مهماندوست (که خودش قربانی بزرگ سیاست های فدراسیون بوده) درباره مسابقات اخیر و تیم ایران بسیار واقعبینانه و منصفانه تر از بعضی کسانی بود که در قامت مدافع او صحبت می کنند.
—
مازیار عبداللهی نیا