دان ویلسون ملقب به «اژدها» رو اکثر رزمی کاران قدیمی می شناسن. برای اونهایی که نمی شناسن باید گفت دان یکی از بزرگترین فایترهای کیک بوکسینگ و کاراته فول کنتاکت عصر خودش محسوب می شد که قهرمانی سازمانهای مختلفی رو به دست آورد و به عنوان یک هنرپیشه اکشن هم چهره شناخته شده ای است. اون در یک مقاله کوتاه که در نشریه «کاراته کونگ فو مصور» منتشر شده به نقد استفاده بی حساب و کتاب از عنوان «استاد» و «استاد بزرگ» پرداخته. چند وقت پیش قسمت کوتاهی از اون رو تو اینستاگرام گذاشته بودم. به درخواست دوستان ترجمه کامل ترش رو هم در ادامه می ذارم.
ویلسون در ابتدای این مقاله به ذکر خاطره ای از اواخر دهه ۷۰ میلادی و حضورش در کنار «بیل والاس» و «چاک نوریس» در یک تورنمنت می پردازه و اینکه چطور از اینکه مردم برای اونها از عنوان «استاد بزرگ» استفاده می کردند غافلگیر شده بودن. در ادامه علت این مساله رو موشکافی می کنه:
چرا اینقدر زیاد؟
به راستی چرا اینقدر «استاد بزرگ» داریم؟ تا حالا دقت کردید؟ به نظر می رسه هر کس یک باشگاه رزمی موفق داشته باشه از دید مردم «استاد» یا «استاد بزرگ» محسوب می شه.
به تازگی در یک جمع مربوط به هنرهای رزمی حضور داشتم و حدس بزنید که چه خبر بود؟ بله! هرکس اونجا بود یا استاد بود یا استاد بزرگ! ظاهرا استفاده آزادانه و بدون حساب و کتاب، این عناوین رو بی معنی و بی اعتبار کردن.
تست زمان
خب پس دقیقا چه کسی استاد بزرگه؟ در ابتدا، به نظر من استاد بزرگ کسی است که سالهای متمادی در هنرهای رزمی فعالیت کرده. چنین شخصی قاعدتا باید در نیمه دهه ۵۰ یا ۶۰ زندگی خودش باشه. من فکر نمی کنم شما در ۳۰، ۳۵ یا حتی در ۴۰ سالگی بتونید به یک استاد یا استاد بزرگ تبدیل بشید.
جدای این، به اعتقاد من استاد یا استاد بزرگ، کسی است که تاثیرات وسیع بین المللی در هنرهای رزمی داشته. کسی که در گذر زمان امتحانش رو پس داده. یک مثال خوب در این زمینه «ایپ من» مربی «بروس لی» است. اون یکی ازبزرگان «وینگ چون» و سبکش منحصر به عصرخودش نیست. برای من، او یک استاد بزرگ است.
اگرچه استاد بزرگ های خودخوانده زیادی وجود دارند، اما فقط تعداد کمی از اونها واقعا شایسته این عنوان هستند. «موریهی اوشیبا» – بنیانگذارآیکیدو- یکی دیگر از معدود کسانی است که به درستی شایسته این عنوانه.
مطمئنا رزمی کاران زیادی هستند که مهارتهای قابل توجهی دارند، کارهای فوق العاده ای انجام می دهند و موج هایی را در دنیای هنرهای رزمی ایجاد می کنند، اما این با آن تاثیرگذاری که گفته شد یکی نیست. ممکنه نظر مردم به شما جلب بشه اما این لزوما نشان از این نیست که شما یک استاد بزرگ هستید. ممکنه شما در شهر یا کشور خودتون شناخته شده و تاثیرگذار باشید، اما اگر نفوذ و تاثیر جهانی نداشته باشید، چگونه می تونید خودتون رو یک استاد محسوب کنید؟ برای مثال، شما ۲۰ هنرجو دارید یا ۲۰۰۰۰ هنرجو؟ چه مدته که بالاترین درجه خودتون رو کسب کردید؟ چه مدت از اهداء این درجه به شما می گذره؟ چند شاگرد کمربند سیاه در سبکتون دارید؟ چند کشور روی سبک شما تمرین می کنند؟
«جون ری» کسی که تجهیزات ایمنی برای اسپارینگ رو اختراع کرد- همون وسایلی که همه ما از اونها استفاده می کنیم – یک نمونه دیگه از یک استاد بزرگه. تاثیر اون بر هنرهای رزمی یک تاثیر بلند مدت با وسعت جهانی بود.
در نهایت، یک استاد بزرگ کسی است که سبک زندگی سالمی داره و خودش به اونچه می گه عمل می کنه. برای مثال او فرد ریاکاری نسیت، هرگز با قانون مشکلی نداشته، اهل الکل و موادمخدر نیست و سیگار نمی کشه.
وقتی من هنرهای رزمی رو شروع کردم، تنها تعداد انگشت شماری استاد بزرگ درجهان وجود داشت، امروز تعداد زیادی استاد بزرگ داریم. اگر مراقب نباشیم، در آینده تعداد اساتید بزرگ از تعداد هنرجویان هم بیشتر خواهد شد. ما باید در استفاده از این عناوین محتاط باشیم و اونها رو صرفا برای کسانی که شایستگی اون را دارند کنار بذاریم.
—
مازیار عبداللهی نیا