قبلا یک اشاره ای در معرفی پادکست کرده بودم که دفاع شخصی برخلاف تصورعموم یک فعالیت صرفا فیزیکی و تکنیک و مبارزه نیست. می خوایم این قسمت یه کمی بازش کنیم. به نظر شما یک خلافکار، یک مهاجم فرضی، حالا فرض کنید یک خفتگیر مثلا یا یک سارق که گوشی قاپی می کنه، وقتی طعمه اش رو انتخاب کرد، برای موفقیتش روی چی حساب باز می کنه؟ بیشتر از همه روی چه عاملی حساب باز می کنه؟ مثلا گردن کلفتش؟ زور بازوش؟ اینکه مثلا مسلحه؟ چاقو داره، قمه داره؟ همه این ها می تونه باشه البته، اما بیشتر از همه ی اینها روی غافلگیر کردن طعمه ش حساب می کنه. یعنی شانس موفقیشتش زمانی افزایش پیدا می کنه که بتونه طعمه ش رو که من و شما باشیم غافلگیر کنه. چون بالاخره یک کار خلافی داره انجام می ده دیگه؟ ریسک داره، یعنی اون هم یک نگرانی هایی داره که گیر بیفته، که طعمه ش ممکنه مقاومت کنه، که مردم ممکنه بیان کمک. پس ترجیحش اینه که کار رو سریع تموم کنه و بزنه به چاک. و غافلگیر کردن طعمه شه که شانس موفقیتش رو افزایش می ده. اگه اینو بپذیریم، که فکر نمیکنم کسی مخالفش باشه، می رسیم به این طرف ماجرا، که حالا من و شمای نوعی که نقش طعمه رو داریم اینجا، ما چه برگ برنده ای می تونیم داشته باشیم که قربانی نشیم؟ در قسمت اول پادکست سیف زون در این باره صحبت کردیم.
این اپیزود پادکست رو می تونید از اینجا بشنوید.