دنیای رزمی از صدها رشته و سبک مختلف تشکیل شده است. از منظر ورزشی برخی از آنها مثل تکواندو و جودو در بازیهای المپیک حضور دارند یا داری مسابقات معتبر جهانی هستند و برخی دیگر مثل کیک بوکسینگ بیشتر در بخش حرفه ای شناخته شده هستند. طبیعی است که گاهی برخی رزمی کاران وقتی متوجه شوند که جایگاه رشته شان در دنیای ورزش با هدف آنها همخوانی ندارد، تصمیم به تغییر سبک بگیرند. مثلا برخی از کاراته کاران سبک های سنتی، تکواندو کاها و… که عاشق رقابتهای حرفه ای هستند با تغییر سبک به کیک بوکسینگ یا موی تای روی بیاورند و یا برعکس برخی از رزمی کارانی که در رشته های رینگی فعالیت می کنند برای شانس کسب مدال پرارزش المپیک به سبک های المپیکی بپیوندند. این موضوع در کشور ما هم به اشکال مختلف اتفاق افتاده است. مثلا زمانی که ووشو در کشور پا گرفت خیلی از رزمی کاران سبک های ایرانی کونگ فو که شانس حضور در مسابقات معتبر بین المللی را نداشتند و برخی از رزمی کاران سبک های رینگی که در آن زمان بخش حرفه ایش کمتر در ایران شناخته شه بود و بخش آماتورش هم مورد حمایت تشکیلات رسمی ورزش کشور نبود به ووشو روی آوردند. مسئولان ووشو مشکلی با این قضیه نداشتند و سودش را هم بردند. برخی از ستاره های آن سالها و حتی سالهای بعدی ووشو از بین همین رزمی کاران ظهور پیدا کردند که شاید حسین اوجاقی از شناخته شده ترینهایشان باشد. البته این نقل و انتقالات و تغییر سبکها هیچ کدام سیستماتیک و طبق برنامه نبوده و خیلی فردی و شخصی اتفاق افتاده است. حال آنکه اگر با کمی برنامه ریزی و اضافه کردن چاشنی استعدادیابی به آن نگاه کنیم می توان این موضوع را در مسیر مشخص و مثبتی به یک روند تعریف شده تبدیل کرد. کاری که -البته شاید با دلایل متفاوت- کشور انگلستان تجربه کرده است. انگلستان میزبان دور قبلی بازیهای المپیک بود و منطقا تلاش و برنامه ریزیهای مختلفی برای حضور قدرتمند تیمهای ورزشی اش در بازیهای المپیک لندن بکار برد. در تکواندو بخشی از این تلاشها اجرای یک برنامه ابتکاری با عنوان برنامه “شانس مبارزه” بود. به این ترتیب که فراخوانی داده شد تا رزمی کارانی که فکر می کنند توانایی مبارزه در استایل تکواندو المپیکی را دارند و مایلند شانس حضور در تیم ملی انگلستان و کسب مدال المپیک را کسب کنند شانس خود را محک بزنند. در واقع این برنامه شبیه به یک طرح استعدادیابی برای تیم ملی بود. ظاهرا این طرح خوب جواب داد و استعدادهایی چون لاتلو محمد که مدال برنز المپیک لندن را کسب کرد و کیک بوکسر سابق و تکواندو کای امروز دامون سنسام را نصیب جامعه تکواندو انگلستان کرد. همین بود که این کشور بلافاصله پس از المپیک لندن دوباره این برنامه را این بار با عنوان “نبرد برای برزیل” جهت استعدادیابی و حضور موفق در المپیک ۲۰۱۶ برزیل راه انداخت. از کلیه رزمی کارانی که در ضربات پا مهارت دارند از هر سبک و رشته رزمی که باشند در تمامی اوزان در بخش زنان و مردان بین ۱۶ تا ۲۵ سال دعوت شد تا درخواست خود را ارائه کنند. از بین نزدیک به ۵۰۰ درخواست دریافت شده نهایتا ۱۵ رزمی کار انتخاب شدند تا در آکادمی تکواندو بریتانیا شروع به تمرین کنند. از بین این ۱۵ رزمی کار ۹ نفر از کیک بوکسینگ و ۶ نفر از تکواندو ITF هستند که قرار است برای پیوستن به تکواندو المپیکی WTF آماده شوند. این برنامه با همکاری یو کی اسپرت، انیستیتو ورزش انگلستان و تکواندو بریتانیا اجرا می شود. به نظر می رسد این برنامه در کشور ما هم قابلیت اجرا و یا حداقل ارزش بررسی دارد. فکر نمی کنم کسی شک داشته باشد که تیم های ملی ما تمامی پتانسیل ورزش های رزمی ما نیستند. قطعا استعدادهای ناشناخته زیادی در کشور هستند که هرگز شانس دیده شدن پیدا نکرده اند. جدای آن، در کشور ما رشته هایی که عملا نه در بخش آماتور و نه د ربخش حرفه ای صاحب جایگاه درستی در دنیا نیستند کم نیست. سبک هایی که نه قدمت و ریشه ای دارند که آنها را هنرهای رزمی حساب کنیم و نه اگر ورزشی هستند دارای جایگاه معتبر بین المللی هستند. سبکهایی به معنی دقیقتر بلاتکلیف که بیشتر سبک های من درآوردی از این دست هستند. متاسفانه تعداد زیادی از رزمی کاران ما که اتفاقا بسیار با استعداد و زحمتکش هم هستند در این سبکها به هدر می روند. حال آنکه شاید فراخوانهای مشابه آنچه در بالا ذکر شد از طرف فدراسیونهای المپیکی ما راهی باشد برای کشف این استعدادها و فراهم کردن امکان حضور آنها در تیم های ملی رشته های صاحب اعتبار.
—
مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور / دی ۹۲
—