حضور چهره ها در هنرهای رزمی، فرصت یا تهدید؟

عکس از مجید علی نژاد

از امروز خانم هدیه تهرانی به عنوان نایب رئیس بانوان سبک “تای چی چوان” فدراسیون ووشو شروع به فعالیت خواهد کرد. اعلام این خبر در روزهای گذشته با واکنش های مختلفی روبرو شده است. بسیاری معتقدند استفاده از یک هنرپیشه برای چنین پستی فقط یک استفاده تبلیغاتی بوده و توجیه منطقی  ندارد. اگرچه  نایب رئیس فدراسیون گفته هدیه تهرانی هفت سال است که به عنوان مربی در این رشته فعالیت می کند. بطور کلی نه فقط در کشور ما که در دیگر کشورها هم رابطه بین شخصیت های مشهور از سیاستمداران گرفته تا هنرپیشه و خواننده با هنرهای رزمی همیشه وجود داشته، گاهی این افراد بخاطر جذابیت های هنرهای رزمی خودشان جذب این رشته ها شده اند و گاهی هم دست اندرکاران این رشته ها با جذب ولو افتخاری آنان دنبال بهره برداری تبلیغاتی بوده اند. در بین سیاستمداران از افرادی که تا استادی رشته ای پیش رفته اند مثل ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه تا کسانی که اندک سابقه ای در هنرهای رزمی دارند مثل باراک اوباما رئیس جمهور فعلی و بیل کلینتون از رئوسای جمهور سابق ایالات متحده و تا کسانی که عناوین افتخاری در این رشته ها کسب کرده اند مثل رئوسای جمهور سابق ایران، طیب اردوغان نخست وزیر ترکیه و از همه جدیدتر دبیرکل سازمان ملل را می توان نام برد.

این ارتباط در بین هنرمندان به مراتب بیش از سیاستمداران است و هنرمندانی که یا بخاطر علاقه شخصی یا ایفای نقش های خاص ولو برای مدت کوتاهی به تمرین هنرهای رزمی پرداخته اند کم نیستند؛ از قدیمی ها می توان به استیو مک کوئین و الویس پریستی و از جدیدترها به آنجلینا جولی ، جنیفر لوپز، جسیکا آلبا، مل گیبسون، نیکولاس کیج، جیم کری و خیلی های دیگر اشاره کرد. در کشور خودمان هم قبلا فعالیت برخی از هنرمندان مثل سحر زکریا، آناهیتا نعمتی و مهران غفوریان در رشته های رزمی رسانه ای شده بود. بیشتر سبک هایی که این افراد در آن مشغول بوده اند هم به طرق مختلف سعی کرده اند استفاده تبلیغاتی خودشان را از این موضوع ببرند که ایرادی هم ندارد. اما استفاده از شهرت این افراد یک چیز است و استفاده از آنها در یک پست مدیریتی و اجرایی یک چیز دیگر. اگر خانم تهرانی واقعا دارای سابقه ی فنی که نایب رئیس فدراسیون مطرح کرده هست و قصد دارد تمام وقت وارد یک کار اجرایی شود، این زیرکی فدراسیون ووشو خواهد بود که از شهرت اجتماعی ایشان به نفع خود استفاده کند. اما برای استفاده از این شهرت راه های خیلی بهتری از سپردن یک پست مدیریتی به وی، که سرنوشت تعداد زیادی از رزمی کاران این رشته با آن گره خورده است هم وجود داشت. می شد از خانم تهرانی حتی در پستی بالاتر از آنچه عنوان شده – مثلا در پست مسئول روابط عمومی کل فدراسیون ووشو بهره گرفت که حداقل با تجربه کاری ایشان کمی متناسب تر بود. اما استفاده از وی در پستی کاملا مدیریتی به نظر نمی رسد انتخاب درستی بوده باشد. به هرحال با توجه به فرهنگ کپی کاری و تقلید در کشور ما و با توجه به شهرتی که این روزها برای این سبک رزمی در ایران پدید آمده، باید منتظر بود و دید آیا این پدیده به یک اپیدمی در بین سایر سبک های رزمی کشور تبدیل خواهد شد و با الگوبرداری از سبک تای چی چوان، از فردا هر سبکی به دنبال یک هنرپیشه خواهد گشت تا با گماردن پستی به او از غافله عقب نماند و چندی بعد فدراسیون های رزمی ما با خانه سینما اشتباه گرفته خواهند شد، یا این روند به یک استفاده منطقی از شهرت این افراد منجر خواهد شد، و یا هیچ اتفاق خاصی نمی افتد و صرفا هرازچندگاهی خوراک خبری برخی از رسانه های عامه پسند جور خواهد شد. باید منتظر بود و دید.

—