همونطور که احتمالا می دونید چند روز پیش «بن ایل داریوش» مبارز ایرانی تبار UFC در چهارچوب رقابتهای UFC Wichita تو راند دوم با سابمیشن بر «درو دوبر» غلبه کرد. رفتار اخلاقی هم که ازش شاهد بودیم چیز عجیبی نبود و از فایتری مثل داریوش توقعی جز این نمی رفت. حالا رسانه ها بخشهایی از گفتگو باهاش رو منتشر کردن که وقتی درباره «ترش تاکینگ» ازش سئوال می شه می گه: «من وقتی وارد مبارزه می شم نه با ضربه زدن به حریفم مشکلی دارم و نه با ضربه خوردن از اون، با جراحت، با شکسته شدن ساق یا شکسته شدن بینی هم مشکلی ندارم، فکر کنم پنج یا شش بار بینیم شکسته باشه. اما نیازی به خشونت کلامی ندارم، نیازی ندارم که به حریفم حرفهای ناجور بزنم.
اگه شما فکر می کنید که به چنین کاری نیازه شاید به این خاطر باشه که فکر می کنید مبارزه هیجان بیشتری پیدا می کنه یا امیدوارید از این طریق پول بیشتری به دست بیارید. اگه فکر می کنید این ارزشش رو داره که خودتون رو به خاطرش بفروشید خب انجامش بدید، اما من خودم رو نمی فروشم، من حاضر نیستم شخصیتم رو برای کمی پول بیشتر بفروشم».
همین بن ایل در سالهای قبل بدون جار و جنجال و قمپز در کردن کلی از آشوری ها که تو عراق و سوریه گرفتار داعش بودن حمایت کرد، آشوریهای دنیا حق دارن بهش افتخار کنن. همچین کاراکتری حتما مبلغ خوبی محسوب می شه برای هر دین و آیینی که بهش معتقد یا منتسب باشه. بعد اینجا هم یک عده دلشون رو خوش کردن به چهار تا عربده کشی و کله زدن و با سر رفتن تو سینه حریف و فکر می کنن این یعنی غیرت و با این کار خودشون، کشورشون و مذهبشون به دنیا شناسونده می شه! حالا به چه چیزی شناسونده می شه دیگه عقلشون به اونجاها نمی رسه.
ای کاش فایترهای جوون ما اگر هم می خوان از کسی الگو بگیرن از همچین فایترهایی الگو برداری کنن نه از یک عده لات خیابونی.
ضمن اینکه باز هم می گم پول درآوردن و حرفه ای بودن هیچ منافاتی با اخلاق نداره. همین داریوش تو همین مبارزه به خاطر عملکرد فنی خودش ۵۰ هزار دلار هم جایزه اضافه دریافت کرد. ۵۰ هزار دلار اضافه بدون اینکه بخواد به کسی توهین کنه، عربده بکشه و به قول خودش شخصیتش رو به حراج بذاره.
—
مازیار عبداللهی نیا