برخی از گزارشها می گه میانگین توانایی آقایون در مبارزه (منظور درگیریهای خیابانی) به مراتب کمتر از اون چیزیه که خودشون تصور می کنن! و بخش زیادی از خاطرات بزن بهادریهاشون که ممکنه این طرف و اون طرف تعریف کنن خالی بندی و هارت و پورتی بیش نیست!
شاید بشه این موضوع رو به برخی از رزمی کارها هم تعمیم داد؛ حقیقت اینه که مبارزه در یک شرایط و موقعیت واقعی اصلا قابل مقایسه با محیط باشگاه و حتی رقابتهای آزاد رزمی نیست، و اون دسته از رزمی کارانی که با یاد گرفتن چندتا تکنیک یا بدتر از اون صرفا با تماشای چهارتا فیلم رزمی توهم می زنن که بابا« بروس لی کی بودم من؟» عموما همونهایی هستن که با قرار گرفتن تو اولین موقعیت واقعی به راحتی قربانی می شن. این توهم تا جایی که نهایتا به چهارتا خالی بندی ختم بشه شاید مشکل ساز نباشه اما اگه به باور تبدیل بشه خیلی خطرناکه، چون فرد با یک تصور غیرواقعی از خودش ممکنه آگاهانه و حتی عمدا خودش رو تو موقعیت های خطرناک قرار بده و وقتی بفهمه تصورش از توانایی هاش غلط بوده که دیگه خیلی دیر شده باشه.
کلا جوگیری بد دردیه!
—
مازیار عبداللهی نیا