عکس از هاملت سهاکیان
هنوز هم خیلی از خانواده های ایرانی رشته های رزمی را رشته هایی خشن می دانند و چندان تمایلی به فعالیت فرزندانشان در این رشته ها ندارند، خصوصا وقتی صحبت از بچه های کم سن و سال باشد. اما از طرفی، درخشش تعدادی از رزمی کاران کشورمان در المپیک و میادین بین المللی، و یا احساس نیاز به فراگیری دفاع شخصی بسیاری از والدین را وسوسه کرده است تا فرزندانشان را از سنین پایین به کلاس های هنرهای رزمی بفرستند. مشاهده بچه های پنج- شش ساله که لباس رزمی به تن، دست در دست والدین شان در اطراف باشگاه های رزمی دیده می شوند گواهی بر این مدعی است. اما آیا همینقدر که خانواده ای به فرستادن فرزند کوچکش به کلاس رزمی متقاعد شد کافی است؟ متاسفانه به نظر می رسد که اکثر این والدین از مسائل حاشیه ای و مسئولیت هایی که در قبال فرزند رزمی کارشان دارند بی اطلاع هستند. اگر شما هم از خانواده هایی هستید که فرزندتان را در یک کلاس رزمی ثبت نام کرده و یا خیال دارید این کار را بکنید، بد نیست این سه توصیه مهم را هم به عنوان تبریک رزمی کار شدن فرزندتان از ما داشته باشید:
به باشگاه فرزندتان سرک بکشید!
به باشگاه فرزندتان سر بزنید، چه قبل از ثبت نام و چه پس از آن. هرگز صرف اینکه فلان همسایه، فامیل یا دوست و آشنا، یک رشته رزمی و یا یک مربی را به شما معرفی کرده است، کار را تمام شده ندانید و قبل از تصمیم نهایی برای ثبت نام، خودتان هم حداقل یکی- دوبار از نزدیک کلاس های رزمی مذکور را بررسی کنید. آیا مربی همیشه سرکلاس حضور دارد؟ آیا بطور خاص حواسش به بچه های کم سن و سال کلاس هست؟
سعی کنید کلاسی را انتخاب کنید که یکی- دو بچه هم سن و سال و یا هم جثه فرزند شما هم در کلاس باشند، چراکه معمولا پس از تعطیلات تابستان کلاس های رزمی از بچه ها خالی می شود. حضور حداقل یک همکلاسی هم سن و سال- خصوصا در رشته های مبارزه ای- برای پیشرفت فرزند شما نقش تعیین کننده ای دارد، چون در غیر اینصورت مربی همیشه برای پیدا کردن یار تمرینی برای فرزند شما به مشکل برخواهد خورد و اگر از تجربه کافی برخوردار نباشد، ممکن است با انتخاب یک یار تمرینی با جثه بزرگتر ولی بی تجربه، مقدمات آسیب دیدگی فرزندتان را فراهم کند.
این سرکشی پس از ثبت نام هم باید ادامه پیدا کند. امروزه خانواده ها، والدینی را که سال به سال به مدرسه فرزندشان سر نمی زنند و به قولی اصلا نمی دانند بچه شان کلاس چندم است را به عنوان والدین بی مسئولیت می شناسند. این مسئولیت پذیری باید در مورد کلاس رزمی فرزندان هم اعمال شود.
سعی کنید جسته گریخته و هر چند وقت یکبار سری به کلاس تمرین فرزندتان بزنید و حتی در صورت لزوم بدون معرفی خود به مربی، از دور تمرینات کلاس را نظاره گر باشید. هرگز فکر نکنید چون باشگاه زیر نظر تربیت بدنی و سبک انتخابی شما رسمی و مربی مربوطه مورد تایید فدراسیون است پس همه چیز روبراه است، چون اینطور نیست! چندی پیش دنبال مطلبی در اینترنت می گشتم، بطور اتفاقی سر از یک وبلاگ درآوردم که نویسنده آن از تجربیات کلاس رزمی اش نوشته بود. وی با سنگین خواندن تمرینات یکی از رشته های رزمی(که اتفاقا رسمی هم هست) نوشته بود:« تمریناتشان خیلی سخت بود. مربی از ما می خواست که نفس هایمان را در سینه حبس کنیم و سپس با لگد به شکم هایمان می کوبید!!». اگر کسانی که اندکی از رشته های رزمی سردرمیاورند با خواندن این جمله روی سرشان شاخ سبز شود حق دارند! همه ی ما می دانیم که یکی از اولین مواردی که مربیان در کلاس های رزمی به هنرجویان آموزش می دهند، تخلیه نفس در هنگام دریافت یک ضربه است. نه حبس کردن آن و آماده شدن برای دریافت ضربه مربی! متاسفانه هنوز در کشورمان هستند مربیانی که در بعضی از رشته ها، فرق سنگین تمرین کردن با تمرین غیر اصولی را نمی دانند. بهتر است تمرینات کلاس فرزندتان را زیر نظر داشته باشید تا نادانسته به پست چنین مربیانی(!) نخورید. البته این بدان معنی نیست که با مشاهده اولین سخت گیری، تمرین شدید و یا تنبیه از طرف مربی، تصمیم به تعویض کلاس فرزندتان بگیرید. کمی سخت گیری و به قول معروف دیسیپلین برای کلاس های رزمی الزامی است. فقط مراقب باشد مربی مربوطه فرق بین تمرینات سنگین و تمرینات غیر اصولی را بداند.
پز دادن ممنوع!
متاسفانه دیگر چشم و همچشمی و پز دادن جلوی فک و فامیل به بخشی از فرهنگ ما ایرانی ها تبدیل شده است. کلاس های فوق برنامه و نمرات بالای بچه ها، کلاس زبان و انگلیسی صحبت کردن بچه ها، کلاس موسیقی و … همه و همه می توانند چشم «زی زی خانوم» اینها را از حدقه دربیاورند! اما حداقل کلاس های رزمی فرزندانتان را از این پز دادن ها مستثنی کنید، چرا؟ چون اصولا کلاس های رزمی قابل مقایسه با هیچ کلاس دیگری نیستند. فرزند شما ممکن است پس از یکی- دو ماه کلاس زبان رفتن بتواند چند کلمه ای انگلیسی صحبت کند، اما هرگز توقع نداشته باشید که با دو- سه ماه کلاس رزمی به «بروس لی» فامیل تبدیل شود!
جدای اینکه هدف هنرهای رزمی این نیست، توقع شما و ناتوانی فرزندتان نیز می تواند به سرخوردگی وی منجر شود. حتی اگر وی مهارت های زیادی هم کسب کرده است، هرگز او را به نشان دادن این توانایی ها تشویق نکنید. ممکن است در ظاهر نمایش توانایی های فردی مثل انعطاف بدنی فرزندتان ایرادی نداشته باشد و مشکلی درست نکند، اما بچه ها عموما قادر به تفکیک بین باید ها و نبایدها نیستند و ممکن است پس از آنکه کار چشم درآوردن های شما(!) به پایان رسید، بخواهند کمی آنطرف تر چند مهارت دیگرشان را هم به رخ هم سن و سالانشان بکشند و آنوقت است که بعید نیست کار دست خودشان و دیگران بدهند.
اصولا همه ی مربیان رزمی(البته درست و حسابی هایشان) سعی می کنند به بچه ها بیاموزند که نباید از مهارت هایشان خارج از محیط باشگاه استفاده کنند و شما باتشویق بچه ها به اینکار، عملا همه رشته های آنان را پنبه می کنید. پس اگر قرار است چشم وچار کسی را از کاسه دربیاورید، دنبال راه دیگری بگردید لطفا!
کمی ولخرجی کنید!
مسائل اقتصادی این روزها دغدغه خیلی از خانواده هاست و طبیعتا صرفه جویی و درست خرج کردن از جمله راه کارهایی است که خانواده ها برای مقابله با آن درپیش می گیرند. اما توجه داشته باشید که گاهی اوقات لازم است در مواردی کمی هم ولخرجی کنید، یکی از این موارد خرید لوازم و تجهیزات رزمی فرزندتان است.
اغلب گفته می شود که کلاس های رزمی کم خرج هستند و نیازی به تجهیزات خاصی ندارند و حتی در یک محیط باز، مثل پارک و بیابان هم می توان به تمرین مشغول شد. البته این موضوع تا حد زیادی حقیقت دارد اما نه زمانی که صحبت از بچه های کم سن و سال و آن هم در رشته های مبارزه ای باشد. وقتی پای بچه ها به میان بیاید، امنیت و حفظ سلامت آنها حرف اول را می زند. پس لازم است که کمی سر کیسه را شل کنید و لوازم ایمنی مورد نیاز فرزندتان را با دقت و وسواس تهیه کنید. هیچ ایرادی ندارد که فرزندتان را دو-سه ماه دیرتر به کلاس رزمی بفرستید و پول شهریه این دو- سه ماه را صرف تهیه لوازم ایمنی او کنید. درضمن حواستان باشد که در تهیه این لوازم سرسری عمل نکنید. طبق معمول در کنار برندهای معتبر خارجی و کالاهای استاندارد داخلی، لوازم بی کیفیت و غیر استاندارد که اغلب با قیمت های پایینی عرضه می شوند هم در بازار فراوان است. هرگز به خاطر کمی تفاوت قیمت، لوازم غیر استاندارد(که اغلب ظاهرشان از دور داد می زند) را انتخاب نکنید.
همچنین با این توجیح که بچه ها در حال رشد هستند و بهتر است مثلا کلاه یا دستکشش را کمی بزرگتر تهیه کنم، فرزندتان را در معرض آسیب دیدگی قرار ندهید. این لوازم ایمنی فقط زمانی به درستی کارشان را انجام می دهند که درست اندازه و مناسب اندام فرد مصرف کننده باشند.
گاهی اوقات بعضی از مربیان برای مراعات حال خانواده ها، خیلی برای تهیه این لوازم پافشاری نمی کنند و گاها ورزشکاران از لوازم یکدیگر و یا یکی دو جفت دستش موجود در باشگاه استفاده می کنند. اگرچه این بهتر از هیچ است، اما هم به لحاظ مسائل بهداشتی و هم همان تفاوت در سایز(که قبلا اشاره شد) بهتر است تا آنجا که ممکن است از این کار پرهیز کنید.
—
مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور / آبان ۸۷
—
یک دیدگاه بر “اگر فرزندتان رزمی کار است…”
سلام. جناب عبدالهی چقدر خوبه که هنوز افرادی هستند که از تاثیر فرهنگ بد مادی گرایی که نتیجه سوء مدیریته خود را بدور نگه داشته و سالم زندگی میکنند. سایت شما مانند جرعه آبی در بیابانه. بهتره خوشبین باشم. و البته هنوز مربیان و افراد مطلع با وجدان هستند ولی چون بی ادعا هستند صدایشان را کمتر میشنویم.
مقاله مهم شما برایم بسیار جالب بود و اینکه شما اینقدر نکته سنج هستید و دامنه دید شما به مسائل اینقدر باز است جای تقدیر و تشکر دارد.
شاگرد شما از سیزده سالگی تا حالا که چهل سالمه در سبکهای کوک سول وان، هاپکیدو، تکواندو، جودو، هانمودو و جوجیتسو فعالیت داشته ام. در سمینارهای مختلف استادان ایرانی، ایرانی های مقیم خارج و خارجی شرکت کرده ام. مسابقه هم داده ام. بیشتر تمرین و تحقیق می کنم تا تدریس.
خیلی دوست داشتم آنچه را یاد گرفته ام به دیگران آموزش دهم. تعداد هنرجوی کمی داشته ام. قبل از ثبت نام همیشه به ترکیب بدنی و به استعداد هنرجو توجه می کردم به آنها می گفتم که بیشتر بدرد فلان سبک می خورند تا رشته من. بعضی اوقات وقتی هنرجوی خردسال می آمد سر کلاس من پیش خودم می گفتم آینده او اگر تکواندو یا یک سبکی که جایگاه جهانی و سازمانی درستی دارد تمرین کند بهتر است نه رشته من. به همین دلیل با اینکه دلسوزانه مربی گری می کردم اما تصمیم به توقف کار مربیگری کردم. شاید یک مربی به درآمد اینکار که به نظر من هیچ چیزی نیست احتیاج داشته باشد ( شهریه، کلاس خصوصی و فروختن لباس و …) اما من ممکنه الان وضعیت مالی خوبی داشته باشم اما درگذشته اینچنین نبود. نمی دانم شاید خدا به همین دلیل در کارهایم کمک می کند. استاد گرامی به نظر شما تکلیف رشته هایی که المپیکی نیستند و یا مانند بعضی رشته های کاراته جایگاه سازماندهی درست و حسابی ندارند چیست؟
تکلیف این تنوع چیه؟
چیزی که همواره به هنرجویانی که جهت یادگیری دفاع شخصی نزد من آمده اند بخصوص خانمها می گویم این بوده که یه رزمی کار خوب همیشه از درگیری اجتناب می کنه یا خودشو در موقعیت درگیری قرار نمی ده مگر اینکه ناچار بشه. اگر هم ناچار بشه باید آنقدر تمرین داشته باشه که پیروز وارد گود بشه تازه باز هم دست بالای دست بسیاره. اینرا که می گویم گاهی این فکر در ذهنم ایجاد میشود که پس تمرین هنرهای رزمی به چه درد می خورد. … صبر کنید سلامتی و دیسیپلین از طریق انجام ورزش های دیگر هم به دست می آید.
از لطف شما سپاسگذارم. حیف نیست مربی مثل شما با این حس مسئولیت پذیری، دور از آموزش باشد؟
رشته هایی که المپیکی نیستند هم کار خودشان را می کنند. خیلی هایشان حتی این موضوع را یک مزیت می دانند. مسئله این است که کسی که می خواهد به رشته های رزمی روی بیاورد هدفش مشخص باشد. کسی که دید صرفا ورزشی دارد و هدفش هم قهرمانی است خب طبیعتا رشته های المپیکی برایش مناسب تر است، اما برای کسانی که به رشته های رزمی به عنوان یک هنر نگاه می کنند اتفاقا وجود رشته هایی که هنوز ورزشی و رقابتی نشده اند خودش یک نعمت است. مشکل از رشته های غیر المپیکی یا بدون جایگاه معتبر ورزشی نیست، چون بسیاری از آنها اگر یک ورزش رزمی نیستند اما یک هنر رزمی اند و به عنوان یک هنر رزمی دارای تشکیلات منسجم و معتبر هستند. این دو دسته اصولا خیلی برای هم و برای هنرجویان ایجاد مشکل نمی کنند. مشکل از سبک های من درآوردی و بی ریشه است که نه ورزشند، نه هنر هستند و نه هیچ چیز دیگر! فقط یک اسم هستند برای کاسبی! اینها هستند که عمر و وقت و زحمت هنرجویان را هدر می دهند.
با سلام!
گفتگوی بسیار جالبی بود که همین خواندنش هم بسیار مفید و پر از نکات مهم و خوب بود چرا که گفتگوی دو شخص کارآزموده و آشنا به هنرهای رزمی است.
سلام آقای عبداللهی نیا
من به تازگی با سایت شما آشنا شدم و خیلی خوشحال هستم.راستش تا ۴ سال پیش تکواندو کار بودم تا وقتی که دیسک کمرم پاره شد.فکر عدم بازگشت به دنیای رزمی شدیدا” عذابم میدهد.آیا شما موردی داشتید که بعد از دیسک کمر به ورزش های رزمی بتواند بازگردد.
برام دعا کنید.ممنون.
سلام،
دوست گرامی، من با موردی برخورد نداشتم اما اصولا جای نگرانی نیست! خوشبختانه دنیای هنرهای رزمی دنیای غلبه بر محدودیت هاست و این روزها رزمی کارانی حتی با معلولیت های شدید جسمی داریم که در مسابقات هم شرکت می کنند. ضمن آنکه همه چیز هم به تکنیک ها و مسائل فیزیکی محدود نمی شود. شما در ابتدا بد نیست با یک متخصص پزشکی ورزشی مشورت کنید(اگر پزشکی با این تخصص نمی شناسید شاید فدراسیون پزشکی ورزشی به آدرس http://www.ifsm.ir بتواند کمکتان کند). احتمالا با مراعات برخی محدودیت های حرکتی و توجه بیشتر به اصول ایمنی در تمرینات طبق نظر پزشک متخصص بتوانید ورزش کنید. حالا شاید مجبور شوید رشته رزمی تان را عوض کنید. اما در نهایت حتی اگر از نظر فیزیکی مجبور شوید تمریناتتان را محدود یا حتی قطع کنید، بخش مهمی از هنرهای رزمی که به خودشناسی، درک فلسفه هنرهای رزمی و … مربوط می شود که دیگر مشکلی ندارد! درکل تا زمانی که خودتان بخواهید در دنیای هنرهای رزمی همیشه برای شما جا هست!
موفق باشید.
ممنون.
پرسش دیگری داشتم و اون این هست که علاقه پیدا کردم به رشته ی دفاع شخصی.که ظاهرا” در دنیای رزمی رشته های مختلفی براش وجود داره.آسیب های این رشته بیشتر هست یا تکواندو.از طرفی میخواستم بدونم بعضی رشته ها جدید هستند و به نظر من احتمالا” آسیب های اون ها بعدا” مشخص میشه مثل رزم آوران و رزم سلطان.از میان رشته های دفاع شخصی کدوم رو به لحاظ پختگی و کامل بودن برای ادامه تایید میکنید؟
با تشکر
دوست گرامی این موضوع بستگی به مسائل مختلفی دارد. مبحث دفاع شخصی چند وجهی است، با این پیشفرض که منظور شما صرفا بخش فیزیکی دفاع شخصی باشد کم خطر بودنش بستگی به دانش مربی که با او کار می کنید دارد. از یک طرف دفاع شخصی یک ورزش نیست، شما قرار نیست برای یک مسابقه ورزشی آماده شوید بلکه قرار است برای مبارزات واقعی آماده شوید که خب این هدف، تمرینات شدیدتری را در مقایسه با ورزش های رزمی می طلبد. از طرفی هدف از دفاع شخصی محافظت از خود با اتکا به توانایی های هر فرد است با همه ی نقاط ضعفی که دارد. بنابراین انعطافپذیر است و می تواند برای هر فردی به شکلی خاص قابل ارائه باشد. اما همانطور که گفتم این بستگی به کسی دارد که با او کار می کنید و جواب مشخصی نمی توان به سئوال شما داد.
دفاع شخصی سبک نیست بلکه یک مفهوم کلی است، با این وجود به نام های شناخته شده ای مثل “سیستما” روسی با عنوان سبک ها و سازمانهای مختلف هم برمی خوریم که در دنیای دفاع شخصی مطرح هستند. این نام های شناخته شده درحال حاضر در ایران فعال نیستند. بنابراین اگر به دنبال فعالیت دفاع شخصی برای طولانی مدت هستید یکی از راههای آن این است که بخش “غیرفیزیکی” دفاع شخصی را شخصا با مطالعه و تحقیق و بخش فیزیکی آن را از طریق رشته های رزمی که تکنیک های خوبی در این زمینه دارند جبران کنید. از آنجایی که شما قبلا تکواندو کار کرده اید و با اصطلاحات کره ای آشنا هستید – البته اگر از نظر پزشکی منعی برایتان وجود نداشته باشد – رشته های کره ای مثل کوک سول وان یا هاپکیدو می توانند انتخاب های خوبی باشند.
در مورد سئوال دوم شما هم من از سبکی نام نمی برم اما با شما موافقم. عموم سبک های جدید – خصوصا از نوع داخلی – اولا حرف جدیدی ندارند و دستکاری شده همان سبک های موجود هستند و به علاوه امتحانشان را هم پس نداده اند و قاعدتا حداقل برای شروع کار نمی توانند انتخاب های مناسبی باشند.
موفق باشید
با سلام
من فرزندی دارم که به لحاظ جثه در بین هم سنهای خودش کمی ضعیفتره (۱۷ کیلوگرم-۱۰۸ سانت – ۵٫۵ سال) و میخوام اموزش رزمی ببینه .
اولا چه رشته ایی رو پیشنهاد میفرمایید
ثانیا ممنون میشم بفرمایید چطور میتونم کلاسهای اموزشی مناسب در نزدیکی منزل و منطقه محل سکونت پیدا کنم ؟ (محدوده محمودیه و ولنجک)
سلام، والا من نمی تونم مربی یا باشگاه خاصی بهتون معرفی کنم. ولی این خیلی مهمه که در انتخاب مربی دقت کنید. بیشتر از عنوان رشته باید یه کمی وقت بذارید و خوب بگردید تا یه کلاس و مربی خوب پیدا کنید. متاسفانه بیشتر کلاسهای رزمی ما روی رقابت و موفقیت بچه ها تو مسابقات تمرکز می کنن درحالیکه اصولا بچه ها توی این سن باید از تمرین لذت ببرن و رقابت با خودشون رو یاد بگیرن. اینکه ببینن نسبت به چیزی که قبلا بودن پیشرفت کردن، نه قرار گرفتن تو فضای رقابتی و جو نامناسب مسابقات که همه روی بردن تاکید دارن. این می تونه تاثیر عکس بذاره و بدتر اعتماد به نفس بچه ها رو از بین ببره. باید به کلاسهای مختلف سر بزنید، جو کلاس و روش اداره کلاس توسط مربی رو ببینید تا اطمینان حاصل کنید که تمرکز کلاس روی رقابت نیست و مربی کار با بچه ها رو بلده.
با سلام من می خواستم از شما راهنمایی بگیرم چه رشته ی رزمی ودر کجا بیاموزم هدف من از این کار این است که بتوانم از خوم و شاید دیگران دفاع کنم
سلام، اگر هدف اصلی شما دفاع شخصی باشه خب بهتره در دوره های خاص دفاع شخصی شرکت کنید. اما در بین رشته های رزمی هم رشته هایی مثل جوجیتسو، هاپکیدو، آی کی دو، جودو و رشته هایی از این دست رشته های مناسبی برای بخش فیزیکی دفاع شخصی محسوب می شن.
سلام من دختری دارم پنج ساله که علاقه داره ب نینجوتسو و من هم تو باشگاه همراهش بودم و مواردی که سنسی میگفت تو خونه باهاش تمرین میکردم
ولی چند وقته سنسی از رفتن ما ب باشگاه ممانعت کرد و دختر من دیگه نتونست تو خونه با من تمرین کنه حالا من از شما میخوام بپرسم این کار سنسی قانونی هست یا نه
و ایا من باید نگران این باشم که دخترم پیشرفت کمتری میکنه
چون تصمیم گرفتم باشگاهشو عوض کنم ایا تصمیمم عاقلانست
ممنون میشم جوابو برام ایمیل کنید
سلام من پسر ۷ ساله ای دارم که انرژی زیادی داره و همیشه در حال ورجه ورجه هستش. همچنین علاقه زیادی به پریدن مخصوصا از بلندی هایی مثل کابینت و پله های بلند، بازیهای جنگی و دویدن داره. به نظر شما من چه رسته ای ثبت نام کنم تا همه این موارد رو شامل بشه؟
سلام، اگر به پریدن و دویدن علاقه داره “پارکور” رشته خوبیه اما برای سنش زوده و چون هنوز تو ایران از لحاظ آموزشی این رشته نوپا است بعیده کلاس استاندارد و مطمئنی برای رده سنی کودکان داشته باشیم. تو رشته های رزمی هم رشته هایی مثل “نینجوتسو” می تونه انتخاب خوبی باشه اما باید در انتخاب کلاس و مربی خیلی دقت کنید چون متاسفانه سبک های من درآوردی و مربیان کارنابلد توش زیاد داریم که ممکنه خدایی نکرده باعث آسیب دیدگی های جبران ناپذیر بشه.
کم ریسک ترین انتخاب به اعتقاد من در این سن می تونه “ژیمناستیک” باشه که بدنش رو آماده تر کنه و وقتی کمی سنش بالاتر رفت برید دنبال رشته تخصصی تر.
سلام میخواستم بدونم بین رشته های (دفاع شخصی) و (وینگ چون کونگ فو) کدوم رو پیشنهاد میکنید.
آیا تو وینگ چون دفاع شخصی هم هست؟
لطفا به دوتا سوالم پاسخ بدین.
سلام، بستگی به هدفتون داره. “دفاع شخصی” یک مفهوم کلی است و تو دوره هاش از مجموعه ای از تکنیکها که می تونه از هنرهای رزمی مختلف استخراج شده باشه استفاده می شه. اگه هدفتون صرفا دفاع شخصی باشه و البته کلاس و مربی خوبی هم پیدا کنید خب دوره های “دفاع شخصی” انتخاب بهتریه و زودتر به هدفتون می رسید. البته وینگ چون کونگ فو هم ازجمله سبکهای رزمی کاربردی تو دفاع شخصی محسوب می شه.
3 بازتاب‌ها و بازخوردها برای "اگر فرزندتان رزمی کار است…"
[…] طی چند پست دنباله دار منتشر می شود، در کنار مقاله «اگر فرزندتان رزمی کار است» که چند سال قبل منتشر شده بود، یک راهنمای ساده و […]
[…] چنین کلاس هایی، همانطور که در قسمت اول این مقاله اشاره شده بود: «بهتر است سعی کنید کلاسی را […]
[…] مقاله اگر کودکتان رزمی کار است… […]