اين روزها در جامعه رزمي صحبت از مسابقات جهاني “توآ” و جهاني شدن “رزم هاي ايراني” و از اين حرفهاست. مسئولين فـدراسـيـون “كـونـگ فـو” و الـبـته “ووتا” با آب و تاب از كشفياتشان مبني بر وجود رزم در ايران باستان و هاج و واج ماندن خارجي ها از اسناد شگفت آور كشف شده سخن گفته و مي گويند: “اين شرايط رو ما داريم ايجاد مي كنيم كه دنيا را به اين آگاه بكنيم كه ايران تاريخ داره و اين هنر و اين تاريخ رو به دنيا صادر بكنيم.” نظر به اينكه در اينجا بحث “رزم هاي محلي” و “رزم ايراني” مطرح شده و موضوع شخصي نيست، يعني قضيه در حد تحقيقات يا ابداع يك سبك يا ادعاهاي شخصي يك نفر نيست و حالا قرار است حاصل اين پروژه با حمايت وزارت ورزش و كميته ملي المپيك به سازمانهاي بين المللي معرفي و به قولي جهاني شود، موضوع ديگر شوخي نيست كه بنشينيم و ببينيم يك عده چكار مي كنند يا نمي كنند. قضيه ملي است و از آنجا كه ظاهرا مسئولان رده بالاي ورزش كشور اهميت آن را جدي نگرفته و متوجه تبعات احتمالي آن در صورت طي نكردن يك روند صحيح نيستند، لازم است تا هر كس كه مي تواند و نظر و نقد و پيشنهادي دارد در اين بحث هاي مطرح شده مداخله كند. به هرحال تاريخ اين كشور ارث پدري يك عده خاص يا سرقفلي يك فدراسيون بخصوص نيست كه همه تماشاچي باشيم و يك عده براي خودشان ببرند و بدوزند. به عنوان كسي كه شخصا در مورد تاريخچه و وجود احتمالي روش هايي از رزم در ايران باستان دغدغه داشته ام، مي خواهم اين نكته را در همين اول بحث بگويم كه اين نوشته – كه طبيعتا ممكن است خالي از خطا هم نباشد – اگرچه ممكن است در برخي از قسمت ها با كمي تندي و نقد بي رحمانه همراه باشد، اما وجدانا از نگارش آن هدفي جز دلسوزي و هشدار به مسئولان و همه كساني كه هم در مورد تاريخ و گذشته ايران و هم در مورد هنرهاي رزمي دغدغه و نگراني دارند نداشته ام و اميدوارم اين مطلب باعث دلخوري شخص يا فدراسيوني نشود.
ادامه نوشته