امروز روز جهانی معلولینه و هنرهای رزمی یکی از میدانهایی است که به خوبی می تونه ثابت کنه اینکه می گن معلولیت محدودیت نیست فقط یک شعار لوس دهن پرکن نیست.
احتمالا داستان جودوکا یک دست رو شنیدیدن:
«کودکی که در یک حادثه رانندگی بازوی چپش را از دست داده بود برای فراگیری فنون رزمی به یک استاد جودو سپرده می شود.
پدر کودک اصرار داشت استاد از فرزندش یک قهرمان جودو بسازد و استاد برخلاف تصور نه تنها این درخواست را می پذیرد که به پدر کودک قول می دهد یک سال بعد می تواند فرزندش را در مقام قهرمانی کل باشگاه ها ببیند. استاد به این کودک فقط یک فن جودو یاد می دهد و روی همان تمرین می کند. شش ماه بعد کودک در میان اعجاب همگان با همان یک فن تمامی حریفان خود را شکست می دهد.
سه ماه بعد کودک در مسابقات بین باشگاهی نیز با استفاده از همان تک فن برنده می شود و سال بعد در مسابقات کشوری هم موفق می شود تمام حریفان را زمین بزند و به عنوان قهرمان سراسری کشور انتخاب گردد. وقتی مسابقه به پایان می رسد، در راه بازگشت به منزل کودک از استاد راز پیروزی اش را می پرسد و استاد پاسخ می دهد:
دلیل پیروزی تو این بود که اولا به همان یک فن به خوبی مسلط بودی، ثانیا تمام امیدت همان یک فن بود و سوما که از همه مهم تر است اینکه راه شناخته شده مقابله با این فن فقط گرفتن دست چپ حریف بود که تو اساسا چنین دستی نداشتی!».
این فقط یک داستان نیست، می دونستید تو همین رقابتهای حرفه ای MMA، کیک بوکسینگ و موی تای چندین فایتر معلول(بدون دست، بدون پا و بدون دست و پا) داشتیم و داریم که بعضی هاشون بعضا فایترهای موفقی هم بودن؟
در هنرهای رزمی یاد می گیریم که اول نقاط ضعف خودمون رو بشناسیم، بعد سعی کنیم این نقاط ضعف رو برطرف کنیم و اگر امکانش نبود بجای تسلیم شدن حتی یک پله جلوتر بریم و همون نقاط ضعف رو به نقاط قوت خودمون تبدیل کنیم!
—
مازیار عبداللهی نیا
—