این روزها به احتمال زیاد اکثر رزمی کاران صحنه دلخراش شکسته شدن ساق پای مبارز برزیلی MMA اندرسون سیلوا را در مبارزه اخیرش دیده اند. شاید این مورد خاص را بتوان صرفا یک اتفاق دانست. اما گاها تصور غلطی در بین برخی از رزمی کاران وجود دارد و آن اینکه گمان می کنند در یک مبارزه، بین فرد ضربه زننده و فرد دریافت کننده ضربه، همیشه این فرد دوم است که در معرض آسیب قرار دارد.
درحالی که در یک مبارزه آنچه اتفاق می افتد برخورد یک عضو از بدن شخص ضربه زننده به عضوی از اعضای دریافت کننده ضربه است و این یعنی جدای از اینکه چه کسی ضربه زده و چه کسی ضربه خورده، هر دو – خصوصا اگر فرد ضربه زننده برای ضربه به هدف انتخابی، تکنیک(سلاح) مناسبی را انتخاب نکرده باشد – با درصد متفاوتی در معرض آسیب قرار خواهند داشت. بارها پیش آمده که بوکسرهای حرفه ای در یک درگیری خارج از رینگ بر اثر ضربه مشتی که خودشان زده بودند دچار شکستگی در انگشتان شده اند و اتفاق وحشتناک شکسته شدن ساق پای اندرسون سیلوا – که خودش مجری تکنیک بود – هم یک بار دیگر این موضوع را اثبات کرد. درسی که از این حوادث می توان گرفت این است که اولا هر رزمی کاری باید شناخت صحیحی از قسمت هایی از بدن که به عنوان سلاح از آنها استفاده می کند و تناسب آنها با قسمتهایی که به عنوان هدف انتخاب می شوند داشته باشد و متوجه باشد که انتخاب تکنیک یا هدف نادرست به معنی از دست دادن امتیاز نیست بلکه می تواند به آسیب دیدگی جدی مجری تکنیک هم منجر شود. و دوم اینکه حتی با وجود انتخاب و اجرای درست تکنیک باز هم احتمال آسیب دیدیگی عضو ضربه زننده – البته با درصد کمتری – وجود دارد و بهتر است کسانی که بطور خاص با هدف مبارزات واقعی مثل موقعیت های دفاع شخصی تمرین می کنند، همواره احتمال آسیب دیدگی عضو ضربه زننده شان در خلال درگیری را درنظر داشته و از قبل سناریویی هم برای دفاع از خود در چنین شرایطی در ذهن داشته باشند.
—
مازیار عبداللهی نیا / ماهنامه رزم آور
—
یک دیدگاه بر “درسی از آسیب دیدگی سیلوا”
این چه عکسیه گذاشتین؟ خوب فیلم و عکس خودش رو می ذاشتین ملت ببینن!
دوست گرامی، دیدن صحنه آن اتفاق شاید برای همه قابل تحمل یا حداقل خوشایند نباشد. طبیعتا افرادی که مایل به دیدن فیلم حادثه مورد بحث باشند با یک سرچ مختصر در وب به راحتی به فیلم دسترسی خواهند داشت.
واقعا وحشتناک بود
سلام.
مشکل اصلی بشر امروز تمدنه. هرچه که میسازیم بجای اینکه یاور ما باشه خودش دردسر میشه. امکان نداره چیزی یا فکری که دور از طبیعت و خوی انسانی باشه و دردسر نداشته باشه. مثلا موبایل خوبه اما هم اعصاب خرد کنه، هم وقت گیر و هم امواجش سرطانزاست. اتومبیل هم حسن داره و هم کلی عیب.
در گذشته هنرهای رزمی برای زنده ماندن، آسیب ندیدن، دفاع از جان و مال و کشور بود. مسابقات شاید جنبه مالی و رقابتی کنونی را نداشت. در زمان حال چند نفر به جان هم می افتند بیشتر پولش میره تو جیب برگذار کنندگان. اصلا سلامت و آینده این افراد که برعکس مسابقاتشان مطمئنا انسانهایی مهربان ساده و خوش قلب هستند مهم نیست.
در هنرهای رزمی سنتی آسیب ندیدن سر و صورت و نقاط حیاطی بدن خیلی اهمیت داشت ولی اکنون آسیب دیدن افتخاره.
من نه ترسو هستم و نه تنبل و بی مایه. بیست و هفت سال مشغول تمرین، تحقیق و تدریس هنرهای رزمی بوده ام. تجربه به من آموخته که برنده واقعی کسیه که اولا از درگیری اجتناب می کنه ثانیا اگر وارد مبارزه شد برنده وارد میشه و مبارزه و مسابقه برایش اهمیت معنوی داره. هرچند دست بالای دست بسیاره و ممکنه ببازه اما هم برنده و هم بازنده چون نیت خوبی دارند برنده اند.
در قوانین جدید فکر چندانی جهت سلامتی نشده. عمر انسان هر چند روزگار سختی شده ولی نعمت ارزشمندیه که باید در حفظ آن کوشا باشیم.
با توجه با گذار فنی هنر های رزمی و برای اینکه از این گذار جا نمانیم و در گذشته دست و پا نزنیم خوبه که تغییر را بپذیریم ولی با برگذاری مسابقاتی که از روح هنرهای رزمی بدور نبوده و در آن بسلامتی افراد توجه بیشتری شود.
در mma دستکشی که استفاده می شود بسیار بسیار تاثیر بدی بر روی سر دارد (چون خودم نوش جان کرده ام می دانم) و اصلا و اصلا و اصلا با عقل سلیم جور در نمی آید. ضرباتی که بر روی زمین از هر نوعش بر روی سر یا بدن نواخته میشود انسان را یاد حیوانات وحشی می اندازد. خود من که در حضور خانواده نگاه نمی کنم باعث شرمندگیه.
آقای عبداللهی نیا من تازه با سایت شما آشنا شدم. شما خیلی فرد زحمت کش و دانایی هستید. نمی دانم در چه سبکی فعالیت نموده اید اما در مجله رزم آور که برایش احترام قایل هستم ( آقای علی نژاد فرد شجاعیه) با قلم زرین شما آشنا شده ام. شما میتوانید اذهان را به سمت دیدن و توقع بهتری از هنرهای رزمی سوق دهید. موفق باشید.
از نظر لطف شما و همچنین نقد بسیار زیبایتان ممنونم.