مازیار عبداللهی نیا
کارشناس هنرهای رزمی، روزنامه نگار
این جزوه کوچک الکترونیکی رو در دو نسخه ویژه آقایان و بانوان سال ۸۹ تهیه کردم و یک سال بعد هم به صورت ایبوک گذاشتمش توی سایت برای دانلود. حالا این نسخه تجمیع شده ی اونهاست. دلیلی که باعث شد دوباره معرفیش کنم این بود که جدای تجربه سوء استفاده های گذشته که بعضی از شماهم در جریانش هستین، جدیدا متوجه شدم باز برخی از عزیزان مثلا مربی دفاع شخصی، همین رو ورداشتن به عنوان کلاس آنلاین و پکیج آموزشی و «دوره حفاظت شخصی» می فروشن به مردم!
این یکی – دو ماه اخیر بیشترمون قطعی مکرر برق رو تجربه کردیم و اینطور که به نظر میاد مدتی باید با این وضعیت کنار بیایم. البته نسل دوران جنگ تجربه این قطعی‌ها رو در سالهای نه چندان دور دارن، اما این‌بار ماجرا کمی متفاوته. در اون زمان قطعی برق فقط قطعی برق بود و تقریبا به جز تاریکی در شب هنگام و از دست دادن سریال «اوشین» تبعات خاص دیگه‌ای نداشت! که اونها هم راه حل‌های خودش رو داشت؛ معمولا اولی رو با چراغ‌های اضطراری و چراغ نفتی و گازسوز و دومی رو با تلپ شدن خونه ی فک و فامیلی که برق داشتن می‌شد حل کرد. اما این روزها از اونجایی که خیلی از وسایلمون با برق کار می کنه، این قطعی برق فقط به تاریکی و از دست دادن فلان برنامه تلویزیونی خلاصه نمی‌شه. حالا قطعی برق یعنی از کار افتادن تلفن، آسانسور، در پارکینگ، بعضا قطع آب و… که برخی از اونها حتی می تونه ناامنی‌هایی رو هم در شرایط اضطراری ایجاد کنه. پس بد نیست این روزها حواسمون به یک سری نکات باشه:
این روزها اگه نگاهی به کامنتها در پیجهای MMA بندازین، دیدن طرفداران فایترها که بعضا با ادبیاتی نه چندان جالب برای هم کری می‌خونن کاملا عادی شده. درست یا غلط باید پذیرفت که بخشی از جماعت طرفدار MMA جذب همین حواشی شدن. اما یک صنعت بزرگ چند بیلیون دلاری قاعدتا روی چهارتا فحش و کری خوندن به سبک لاتهای خیابونی نمی‌گرده.
بخش بزرگی از این صنعت هم در گرو علم و دانشه. احتمالا می‌دونید که سال ۲۰۱۷ انستیتو عملکرد UFC (UFCPI) به عنوان یک مرکز علمی – تحقیقاتی با هدف ارائه مشاوره و خدمات به فایترها، همچنین آنالیز مبارزه‌ها و ارائه راهکارهایی جهت افزایش کارایی و عملکرد اونها راه‌اندازی شد. سال بعد هم نتایج تحقیقاتش رو در غالب یک ژورنال در اختیار افرادی که به هر شکل با مبارزان UFC سر و کار دارن گذاشت.
این ویدئو رو طی روزهای گذشته احتمالا زیاد دیدین. یک گوشی قاپی ناموفق که سارق به دست قربانی می افته و باقی ماجرا. قابل حدسه بیشتر کسانی که این ویدئو رو دیدن زبان به تعرف و تمجید از این فرد باز کردن و …
اما اجازه بدین از زاویه دیگه ای به این ماجرا نگاه کنیم:
تعجب نکنید! درسته که «دفاع شخصی» از اون مهارت‌هایی محسوب می‌شه که دونستنش برای هرکسی توی این دور و زمونه ضروری به نظر می‌رسه، اما می‌تونه برای برخی افراد نتایج منفی ناخواسته‌ای هم در پی داشته باشه. دوتا از رایج ترین اونها که اتفاقا نقطه مقابل هم هستن فوبیا و اعتماد به نفس کاذبه.
اساتید بزرگ قلابی، مدعیان نیروهای تخیلی، قهرمانان جعلی، مربیان متقلب، دان فروشی، مدرک فروشی، سبکهای من‌درآوردی و… فقط هم جامعه رزمی ما نیست که با این مشکلات دست و پنجه نرم میکنه، همه جا کم و زیاد وضع همینه. در غرب عموما برای اشاره به این دست از باشگاه‌ها، سبک‌ها و مربیان از اصطلاح McDojo (مک دوجو) استفاده می‌کنن.
به‌عنوان مربی رزمی و دفاع شخصی، شاهد این بودم که تو سالهای اخیر هرزمان خبری درباره حادثه ناگواری که برای کودکی اتفاق افتاده منتشر و در شبکه‌های اجتماعی وایرال می‌شه، تماس از طرف والدینی که تصمیم می‌گیرن برای افزایش امنیت فرزندانشون اونها رو به کلاسهای رزمی بفرستن، سیر سعودی به خودش می‌گیره. بچه‌هایی که اغلب در سنین حتی قبل از دبستان هستن.
ماجرای این دوره ی بقا در شهر چیه؟ کوه، جنگل، کویر در کنار همه ی زیبایی‌‌‌‌ها، با حس ماجراجویی و صد‌البته خطر عجین شده اند. کسانی که پا به طبیعت می‌‌‌‌‌ذارن بهتره با مهارت‌‌‌‌‌های «بقا در طبیعت» آشنا باشن؛ اینکه چطور در کوه و جنگل اگه گم شدیم بتونیم سرپناه درست کنیم، آب پیدا کنیم، راهمون رو پیدا کنیم و از دست جانوران خطرناک جون سالم به در ببریم.
اما در شهر چطور؟ انگار توی ذهن بیشتر ما نقطه مقابل طبیعت، شهره. و درمقابل «ناامنی»های طبیعت، شهر مساوی ست با «امنیت». زهی خیال باطل! شاید به جرات بشه گفت خطراتی که ما رو در شهر تهدید میکنه اگه بیشتر از خطرات طبیعت نباشه کمتر نیست!
آیا آموزش رشته‌های رزمی به بچه‌ها به شکل رایج کلاسهای رزمی منطقیه؟ شاید بزرگترین مانعی که باعث می‌شه والدین حداقل در سنین پایین تمایلی به فعالیت فرزندشون در رشته‌های رزمی نداشته باشن نگرانی از خشونت و احتمال آسیب دیدگی اونها باشه. متاسفانه شیوه آموزش برخی از مربیان هم به این نگرانی دامن می‌زنه. یکی از اشتباهاتی که خیلی از مربیان رزمی مرتکب می‌شن اینه که همون تکنیک‌ها و همون شیوه‌هایی که در آموزش بزرگسالان استفاده می‌کنن رو کمابیش در مورد کودکان هم به کار می‌گیرن. خُب طبیعیه که با این روش حداقل تو برخی از رشته‌های رزمی به مشکل می‌خوریم و همینه که خیلی از خانواده‌ها قید حضور بچه ها در کلاسهای رزمی رو می‌زنن.