بایگانی نویسنده: مازیار عبداللهی نیا

فدراسیون جهانی تکواندو WTF که چندی پیش سالگرد ۴۰ سالگی تاسیسش را جشن گرفت، کمربند سیاه دان ۱۰ افتخاری خود را به آقای بان کی مون دبیرکل سازمان ملل متحد اهدا کرد. بان کی مون سومین فردی است که این درجه افتخاری نصیبش شده است. سامارانش رئیس سابق کمیته بین المللی المپیک IOC و روگ ریاست فعلی آن دو نفر دیگری هستند که پیش از این به دریافت این عنوان نائل شده اند.  از جمله سیاستمدارانی که درجات افتخاری در تکواندو دریافت کرده اند نیز می توان به سید محمد خاتمی رئیس جمهور پیشین ایران (دان ۸) و باراک اوباما رئیس جمهوری فعلی ایالات متحده (کمربند مشکی) اشاره کرد.

–

نگران امنیت خودتان هستید؟ اسپری فلفل و شوکر الکتریکی چطور است؟! درست است که اینها شناخته شده ترین ابزار دفاع شخصی هستند، اما عموما به علت استفاده دوگانه ای که می توان از آنها کرد، حمل و استفاده از آنها در بسیاری از کشورها – ازجمله در ایران – با ممنوعیت یا محدودیت هایی همراه است. با اینحال، از آنجایی که احساس نیاز وجود دارد، خیلی ها بی تفاوت به ممنوعیت قانونی، در سفرهای خارجی و یا از طرق فروشندگان غیرمجاز اقدام به تهیه این وسایل می کنند بدون توجه به اینکه استفاده نابجا و یا حتی حمل آنها ممکن است چه مشکلات حقوقی و قضایی برایشان ایجاد کند. پس راه چاره چیست؟ به نظر می رسد اگر سازمانهای مسئول، در کنار ایجاد ممنوعیت ها، متقابلا اقدام به شناسایی و معرفی ابزار دفاعی کم خطرتر به مردم کنند، هم نگرانی از احتمال سوء استفاده از ابزار پرخطر کاهش خواهد یافت و هم به نیاز بخشی از مردم به شکل قانونی پاسخ داده می شود. تنوع این نوع ابزار دفاعی کم خطر هم کم نیست، اگرچه متاسفانه چندان در کشور ما شناخته شده نیستند.

برای مثال شاید اسپری های “نشانگذار” نمونه خوبی از ابزار دفاعی کم خطر باشند. کارکرد برخی از انواع این افشانه ها واقعا معرکه است! شکل ظاهری و نحوه استفاده از این اسپری مشابه سایر اسپرهای دفاع شخصی است. با این تفاوت که وقتی با آن به طرف صورت مهاجم اسپری می کنید، به جای هرگونه گاز یا ماده شیمیایی خطرناک، یک ماده قرمز رنگ زخیم به صورت مهاجم شلیک می شود. این ماده رنگی فاقد ترکیبات مضر و خطرناک است، اما حتما قبول دارید که فرد مهاجم را کاملا غافلگیر خواهد کرد و باعث خواهد شد وی حداقل برای لحظاتی هم که شده شما را رها کند. همین چند لحظه هم می تواند فرصت فرار از منطقه خطر یا درخواست کمک را برای شما فراهم کند. اما این همه ماجرا نیست! حالا فرد مزاحم یا مهاجم با صورت آغشته به رنگ قرمز عملا تبدیل به یک گاو پیشانی سفید شده است! به نظر شما فردی با چنین صورت قرمز رنگی تا چه مدت می تواند در شهر برای خودش ول بچرخد؟! به احتمال زیاد – خصوصا در شهرهای شلوغ – تنها دقایقی بعد با جلب توجهی که می کند توسط خود مردم یا پلیس به دام خواهد افتاد. حتی اگر مهاجم با وجود این صورت تابلو بتواند از مهلکه بگریزد، باز داستان برای او تمام نشده چون با هر بار اسپری به صورت او، علاوه بر رنگ قرمز مرئی، با رنگ نامرئی UV هم نشانگذاری می شود! این یعنی مهاجم تا روزها پس از واقعه، بدون آنکه متوجه باشد با استفاده از لامپهای مرئی کننده UV که ممکن است توسط پلیس استفاده شود، همچنان قابل شناسایی است. همانطور که می بینید، این وسیله نه تنها در برابر خیلی از تهدیدهای سطح متوسط به پایین مثل انواع مزاحمت های خیابانی و برخی از زورگیری ها موثر و کاربردی است، بلکه کار شناسایی و دستگیری مجرمین را هم ساده می کند. ضمن آنکه بسیار بعید است بتوان از آن هیچگونه سوء استفاده ای کرد.

—

* برای مشاهده تصویر در سایز اصلی نخست روی آن کلیلک کنید.

* سپس برای دانلود، روی آن راست کلیک کرده و گزینه Save image as را انتخاب کنید.

* برای دریافت اطلاعات کاربردی بیشتر در مورد “دفاع شخصی” می توانید از جزوات رایگان، معرفی شده در این صفحه استفاده بفرمایید.

اینفوگرافی مبانی دفاع شخصی:

—

* لطفا دقت داشته باشید استفاده از این اینفوگرافیک ها تنها به شرط ارجاع به منبع اصلی، جهت مصارف غیرتجاری و عدم تغییر شکلی و محتوایی آنها مجاز است. هرگونه استفاده از آنها به هرشکل جهت مصارف تجاری یا انتشار در نشریات چاپی منوط به کسب اجازه کتبی است.

—

عکس از هاملت سهاکیان

هنوز هم خیلی از خانواده های ایرانی رشته های رزمی را رشته هایی خشن می دانند و چندان تمایلی به فعالیت فرزندانشان در این رشته ها ندارند، خصوصا وقتی صحبت از بچه های کم سن و سال باشد. اما از طرفی، درخشش تعدادی از رزمی کاران کشورمان در المپیک و میادین بین المللی، و یا احساس نیاز به فراگیری دفاع شخصی بسیاری از والدین را وسوسه کرده است تا فرزندانشان را از سنین پایین به کلاس های هنرهای رزمی بفرستند. مشاهده بچه های پنج- شش ساله که لباس رزمی به تن، دست در دست والدین شان در اطراف باشگاه های رزمی دیده می شوند گواهی بر این مدعی است. اما آیا همینقدر که خانواده ای به فرستادن فرزند کوچکش به کلاس رزمی متقاعد شد کافی است؟ متاسفانه به نظر می رسد که اکثر این والدین از مسائل حاشیه ای و مسئولیت هایی که در قبال فرزند رزمی کارشان دارند بی اطلاع هستند. اگر شما هم از خانواده هایی هستید که فرزندتان را در یک کلاس رزمی ثبت نام کرده و یا خیال دارید این کار را بکنید، بد نیست این سه توصیه مهم را هم به عنوان تبریک رزمی کار شدن فرزندتان از ما داشته باشید:

بیشتر بخوانید ←

مصاحبه اختصاصی با «استفانی چیوا» قهرمان تکواندوی جهان و هنرپیشه سینما

استفانی چیوا  Stephanie Cheeva  متولد بلغارستان است. جایی که در ۱۳ سالگی به عضویت تیم ملی تکواندو آن درآمد، از سال ۱۹۸۹ میلادی ۸ سال پیاپی قهرمان کشور شد، ۲ سال پیاپی در سالهای ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ قهرمانی اروپا را به دست آورد و بالاخره در سال ۱۹۹۵ قهرمان جهان شد. در سال ۱۹۹۶ دان ۳ خود را اخذ کرد و سپس به «لوس آنجلس» آمریکا آمد و پس از یادگیری زبان و تحصیل در مدرسه بازیگری “Joanne Baron & D.W Brown” فارغ التحصیل شده، وارد عرصه سینما شد. وی از معدود افرادی است که هم در ورزش های رزمی و هم در سینما قابلیتهای فوق العاده ای را از خود نشان داده و تحسین همگان را برانگیخته است؛ در ورزش های رزمی با کسب ۲۱ مدال طلا، ۲ نقره و ۱ برنز در رشته های تکواندو، کاراته، کیک بوکسینگ و کسب تجربه از اساتیدی چون «هی ایل چو» و «اریک لی» و در سینما با بازیهای تحسین برانگیز خود در فیلمهای رزمی و غیر رزمی همچون: ICON, Blood Justice, The Ultimate Game و نمایش های تلویزیونی نظیر: Martial Law, VIP, Nach Bridges و…

 همچنین از سیستم حرکتی او در بسیاری از بازیهای رایانه ای مثل The Legend of Black Belt, Arena, Quark 3, Star Trek استفاده شده است. John Soet نویسنده و کارگردان در مورد او می گوید:«شاید ۱۰ سال یا بیشتر وقت لازم باشد تا کسی چون او ظهور پیدا کند». جالب نیست؟ با وجود همه ی اینها، وی هرگز دچار غرور کاذب نشده و با اعتقادات و خصوصیات منحصر به فردی که شاید ثمره تمرینات او در هنرهای رزمی باشد، همچنان به رشد و پیشرفت خود ادامه می دهد. قبل از انجام این مصاحبه بعید می دانستم که وی فرصت و تمایلی برای انجام آن داشته باشد. اما استفانی با وجود مشغله فراوان از هر فرصتی برای پاسخگویی به سئوالات استفاده کرد و خیلی باحوصله و صمیمی به انجام این مصاحبه کمک کرد که ماحصل آن را خواهید خواند. امیدوارم این مصاحبه مورد توجه و استفاده کلیه دوستان خصوصا بانوان رزمی کار قرار بگیرد.

بیشتر بخوانید ←

پس می خواهید قهرمان جهان شوید؟ آنهم یک قهرمان حرفه ای؟ خُب به سلامتی، به امید خدا خواستیم عکستان را چاپ کنیم با چه عنوانی معرفی تان کنیم؟ قهرمان مسابقات جایزه بزرگ K-1 ؟ خُب حالا برنامه تان چیست؟ از کجا می خواهید شروع کنید؟ باید حتما در سبک خاصی تمرین کرده و درجه خاصی داشته باشید؟ اصلا برای موفقیت در این راه به چه فاکتورهایی نیاز دارید؟ در کشورهایی که سالهاست رشته های رزمی به شکل حرفه ای تمرین و مسابقات حرفه ای در آنها برگزار می شود، شاید کار کمی ساده تر باشد. شما خودتان را در مسابقات آماتور نشان می دهید، مقامی کسب می کنید و بعد پروموترها و برگزار کنندگان مسابقات حرفه ای اگر تشخیص بدهند که شما به درد مسابقات حرفه ای می خورید،ترتیب باقی کارها را می دهند؛ برنامه تمرینی،رمربی بدن ساز و…

اما در کشور ما در حال حاضر، عموما چنین روندی در کار نیست. مضافا که عده ای سود جو با رواج باورهای غلط عملا کار را برای بسیاری از رزمی کاران مشکل تر می کنند. چاره ای نیست، باید یک تکانی به خودتان بدهید و یک تنه وارد میدان شوید، البته ما هم تنهایتان نمی گذاریم. فقط بی معرفت نباشید و یادتان باشد فردا که قهرمان جهان شدید، برای قرار یک مصاحبه مجبور نباشیم شانصد بار بهتان تلفن بزنیم!

بیشتر بخوانید ←

شستن یا نشستن؟ مسئله اینست!

زمانی که دکتر «جیگورو کانو» بنیاگذار جودو، سیستم درجه بندی و به قولی استفاده از کمربندهای رنگی را در هنرهای رزمی پایه گذاری کرد، شاید هرگز تصورش را هم نمی کرد که همین «کمربند» روزی برای عده ای به آب و نان و همه ی بود و نبود هنرهای رزمی تبدیل شود.

می گویند «کانو» دو شاگرد به نام های «تومیتا سونجیرو» و «ساگو شیرو» داشت و برای آنکه تمایز فنی این دو مشخص گردد، برای نخستین بار از کمربند سیاه استفاده کرد. در مورد اینکه چرا از دو رنگ سفید و سیاه استفاده شد(البته بعدها تعدادی از مدارس رزمی کمربند قهوه ای را هم به این سیستم اضافه کردند)، فرضیه های گوناگونی وجود دارد. چندی پیش داستانی در این مورد می خواندم که البته نمی دانم تا چه حد صحت دارد، اما از جهاتی که بعدا خواهم گفت بسیار جالب بود. طبق این داستان قدیمی، هنرجویان رزمی در آغاز همگی از کمربند سفید استفاده می کردند، اما چون در آن دوران معمولا کف سالن های تمرین کثیف بود و درضمن گاهی اوقات تمرینات بیرون از سالن و در فضاهای باز مثل جنگل و بیابان انجام می شد، با گذشت زمان کمربند کثیف و رنگ آن تیره رنگتر و تقریبا به رنگ قهوه ای درمیامد. به مرور زمان همین موضوع به نوعی سابقه تمرین یک هنرجو را مشخص می کرد. یعنی هرچه کمربند کثیفتر یا به عبارتی تیره رنگتر شده بود، نشان از سابقه بیشتر تمرین صاحبش می داد. همین امر باعث شده بود تا هنرجویان از شُستن کمربندهایشان اجتناب کنند، چون اگر کمربندشان را می شستند و کمربند به رنگ اولیه اش درمیامد، دیگران به آنان به عنوان یک رزمی کار تازه کار و مبتدی نگاه می کردند!

بیشتر بخوانید ←