اصولا بیشتر ما ایرانی ها ترجیح می دهیم تا زمانی که مجبور نشده ایم، سر و ته هر کاری را از خرابی اتومبیل گرفته تا سیم کشی خانه و تعمیر تلویزیون و… بدون مراجعه به متخصصش، خودمان هم بیاوریم! حالا هم که مشکلات اقتصادی مزید بر علت شده و برای این خصوصیت فرهنگی مان توجیه اقتصادی هم پیدا کرده ایم! عکاسی یکی از آن کارهایی است که این روزها با فراگیر شدن دوربین های دیجیتال، کمتر کسی گمان می کند برای انجامش نیازی به مراجعه به متخصص داشته باشد. اما در حیطه هنرهای رزمی قضیه کمی فرق می کند. در رشته های رزمی –خصوصا در مسابقات- سرعت رد و بدل شدن تکنیک ها آنقدر بالاست که عکسبرداری از صحنه های اکشن از توانایی دوربین های رایج خانگی خارج است. استفاده از دوربین ها و تجهیزات حرفه ای هم آدم حرفه ایش را می طلبد. تازه یک عکاس مجهز و متخصص هم لزوما نمی تواند عکس های خوبی بگیرد چراکه از دیگر ملزومات شکار یک عکس خوب، سررشته داشتن از خود رشته های رزمی است. عکاسی که خودش هم رزمی کار باشد طبیعتا بهتر می تواند لحظه های رد و بدل شدن یک تکنیک را پیشبینی کرده و تشخیص دهد چه وقت آماده باشد و کجا برای بهترین زاویه دید جایگیری کند.