فرض کنید رئیس بانک مرکزی یا وزیر اقتصاد ودارایی یک کشور تصمیم بگیرد برای خودش یک موسسه مالی تاسیس کند. خب اولا با توجه به موقعیت و جایگاهی که او در آن قرار دارد، ممکن است بتواند با اعمال نفوذ خیلی از مراحل دریافت مجوز را دور زده و از آن مهم تر با سوء استفاده از اطلاعات محرمانه اقتصادی که وی به لحاظ مسئولیت خود از آنها آگاه است، به سودهای کلان دسترسی پیدا کند و علاوه بر احتمال فساد مالی، موسسه او به رقیبی برای بخش خصوصی تبدیل خواهد شد که هیچ کس را یارای مقابله با آن نیست. به همین علت ، با هدف جلوگیری از ایجاد زمینه فساد و سوء استفاده های احتمالی، درعموم کشورهای دنیا آن دسته از مسئولان که در پست هایی قرار دارند که به تبع آن به اطلاعات و امکانات خاصی دسترسی پیدا می کنند، از فعالیت های مرتبط – مثلا بطور خاص از فعالیت های اقتصادی منع می شوند. این موضوع فقط به بحث اقتصاد و فساد اقتصادی ختم نمی شود بلکه در هر عرصه دیگری هم می تواند نمود پیدا کند، حتی در عرصه ورزش. با این مقدمه نگاهی می اندازیم به تشکلی با عنوان “فدراسیون جهانی فستیوال هنرهای رزمی” که آقای نوحی ریاست سابق فدراسیون ورزش های رزمی به عنوان ریاست این مجموعه بتازگی چهارمین دوره آن را در ترکیه برگزار کرده اند.
بایگانی برچسب: s
رزم ایرانی،ووتا، یک دنیا اما و اگر!
این روزها در جامعه رزمی صحبت از مسابقات جهانی “توآ” و جهانی شدن “رزم های ایرانی” و از این حرفهاست. مسئولین فـدراسـیـون “کـونـگ فـو” و الـبـته “ووتا” با آب و تاب از کشفیاتشان مبنی بر وجود رزم در ایران باستان و هاج و واج ماندن خارجی ها از اسناد شگفت آور کشف شده سخن گفته و می گویند: “این شرایط رو ما داریم ایجاد می کنیم که دنیا را به این آگاه بکنیم که ایران تاریخ داره و این هنر و این تاریخ رو به دنیا صادر بکنیم.” نظر به اینکه در اینجا بحث “رزم های محلی” و “رزم ایرانی” مطرح شده و موضوع شخصی نیست، یعنی قضیه در حد تحقیقات یا ابداع یک سبک یا ادعاهای شخصی یک نفر نیست و حالا قرار است حاصل این پروژه با حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به سازمانهای بین المللی معرفی و به قولی جهانی شود، موضوع دیگر شوخی نیست که بنشینیم و ببینیم یک عده چکار می کنند یا نمی کنند. قضیه ملی است و از آنجا که ظاهرا مسئولان رده بالای ورزش کشور اهمیت آن را جدی نگرفته و متوجه تبعات احتمالی آن در صورت طی نکردن یک روند صحیح نیستند، لازم است تا هر کس که می تواند و نظر و نقد و پیشنهادی دارد در این بحث های مطرح شده مداخله کند. به هرحال تاریخ این کشور ارث پدری یک عده خاص یا سرقفلی یک فدراسیون بخصوص نیست که همه تماشاچی باشیم و یک عده برای خودشان ببرند و بدوزند. به عنوان کسی که شخصا در مورد تاریخچه و وجود احتمالی روش هایی از رزم در ایران باستان دغدغه داشته ام، می خواهم این نکته را در همین اول بحث بگویم که این نوشته – که طبیعتا ممکن است خالی از خطا هم نباشد – اگرچه ممکن است در برخی از قسمت ها با کمی تندی و نقد بی رحمانه همراه باشد، اما وجدانا از نگارش آن هدفی جز دلسوزی و هشدار به مسئولان و همه کسانی که هم در مورد تاریخ و گذشته ایران و هم در مورد هنرهای رزمی دغدغه و نگرانی دارند نداشته ام و امیدوارم این مطلب باعث دلخوری شخص یا فدراسیونی نشود.
ادامه نوشته