مازیار عبداللهی نیا
کارشناس هنرهای رزمی، روزنامه نگار
مشارکت در چیدن قوطی های کنسرو سبزیجات به عنوان بخشی از برنامه آموزشی دریافت کمربند مشکی!
همزمان با فرا رسیدن سال نو مسیحی، با ابتکار مربی یکی از باشگاهای هنرهای رزمی در ایالات متحده، هنرجویان در چیدن صدها قوطی کنسرو اهدایی برای بی خانمانها که در عرض سه هفته جمع شده بود به عنوان بخشی از تمریناتشون مشارکت کردند. مسئولان روستای جفرسون می گن اینجا روزی ۲۰۰۰ وعده غذای در کنار خیابان سرو می شه و این کنسروهای اهدایی قراره برای استفاده در سال جدید ذخیره بشن.
مصاحبه اختصاصی با استاد بزرگ ” جورج دیلمن”؛ مردی که پس از پنجاه سال آموزش، همچنان خودش را یک هنرجو معرفی می کند!
آشنایی با نقاط حساس به ضربه در بدن (به نقاط بوسه اژدها و بوسه مرگ هم مشهورند) که به صورت یک علم محرمانه توسط اساتید کهن هنرهای رزمی مورد مطالعه قرار گرفته و تنها به شاگردان مورد اعتماد آموزش داده می شده است، یکی از جذاب ترین بخش های هنرهای رزمی است. تنها تعداد معدودی از اساتید در دنیا هستند که به طور کامل در این مبحث تبحر داشته باشند. یادگیری و تبحر در این بخش از هنرهای رزمی مستلزم سالهای سال تلاش، پژوهش و از همه مهمتر مسئولیت پذیری است و چیزی نیست که یک شبه و با تماشای چهارتا CD به دست بیاید.
شستن یا نشستن؟ مسئله اینست!
زمانی که دکتر «جیگورو کانو» بنیاگذار جودو، سیستم درجه بندی و به قولی استفاده از کمربندهای رنگی را در هنرهای رزمی پایه گذاری کرد، شاید هرگز تصورش را هم نمی کرد که همین «کمربند» روزی برای عده ای به آب و نان و همه ی بود و نبود هنرهای رزمی تبدیل شود.
می گویند «کانو» دو شاگرد به نام های «تومیتا سونجیرو» و «ساگو شیرو» داشت و برای آنکه تمایز فنی این دو مشخص گردد، برای نخستین بار از کمربند سیاه استفاده کرد. در مورد اینکه چرا از دو رنگ سفید و سیاه استفاده شد(البته بعدها تعدادی از مدارس رزمی کمربند قهوه ای را هم به این سیستم اضافه کردند)، فرضیه های گوناگونی وجود دارد. چندی پیش داستانی در این مورد می خواندم که البته نمی دانم تا چه حد صحت دارد، اما از جهاتی که بعدا خواهم گفت بسیار جالب بود. طبق این داستان قدیمی، هنرجویان رزمی در آغاز همگی از کمربند سفید استفاده می کردند، اما چون در آن دوران معمولا کف سالن های تمرین کثیف بود و درضمن گاهی اوقات تمرینات بیرون از سالن و در فضاهای باز مثل جنگل و بیابان انجام می شد، با گذشت زمان کمربند کثیف و رنگ آن تیره رنگتر و تقریبا به رنگ قهوه ای درمیامد. به مرور زمان همین موضوع به نوعی سابقه تمرین یک هنرجو را مشخص می کرد. یعنی هرچه کمربند کثیفتر یا به عبارتی تیره رنگتر شده بود، نشان از سابقه بیشتر تمرین صاحبش می داد. همین امر باعث شده بود تا هنرجویان از شُستن کمربندهایشان اجتناب کنند، چون اگر کمربندشان را می شستند و کمربند به رنگ اولیه اش درمیامد، دیگران به آنان به عنوان یک رزمی کار تازه کار و مبتدی نگاه می کردند!
تقریبا اکثر کسانی که برای نخستین روز پا در یک کلاس رزمی می گذارند، به روزی فکر می کنند که در آزمون کمربند سیاه خود شرکت کرده و به دریافت آن نایل می شوند. اما از آنجا که این امر مستلزم سالها تلاش و تمرین است ؛ خیلی از آنان هرگز آن روز رویایی را تجربه نمی کنند. در این شماره چند راه کار ساده را به شما معرفی می کنیم که امیدواریم با پیروی از آنها ، مسیر گاها سخت و طاقت فرسایی را که باید تا رسیدن به آن روز موعود پشت سر بگذارید، برایتان تبدیل به مسیری پرماجرا، مفید و خاطره انگیزگردد.