قصه فدراسیون «کونگ فو» و ادعاهایش دیگر سالهاست که تکراری شده، اما درست زمانی که می خواهی امیدوار شوی شاید مسئولین جدید ورزش کشور بالاخره متوجه داستان شوند و فکری به حالش بکنند، می بینی اوضاع بدتر شده که بهتر نشده است. در چند روز گذشته شبکه رادیو ورزش در سه نوبت برنامه ای را به نقد و بررسی این فدراسیون و راهکارهای جهانی شدن آن اختصاص داده بود. دوستان عزیز در این برنامه علاوه بر مطرح کردن این ادعا که اصلا «کونگ فو» یک اسم ایرانی است نه چینی و در چین رشته ای با عنوان «کونگ فو» وجود ندارد! هر آنچه دلشان خواست متلک بار رشته های دیگر رزمی – به قول خودشان وارداتی – کردند، بار دیگر ندای جهانی شدن رزم ایرانی سر دادند و با کمال تاسف مسئولین وزارت ورزش و دبیر کل کمیته ملی المپیک هم نه تنها به دفاع تمام قد از آنان پرداختند که از رسانه ها هم گله کردند که چرا از این دوستان حمایت نمی کنند!
بایگانی برچسب: s
می خواهیم کونگ فو را جهانی کنیم!
فرض کنید یک شرکت خودروساز ایرانی بگوید تا کی باید صرفا وارد کننده خودروهای خارجی باشیم؟ ما می خواهیم تولیدات خودمان را بعنوان یک محصول و برند ایرانی به دنیا معرفی کنیم. خیلی هم عالی! اما بعد که نگاه می کنی می بینی محصول ادعایی تشکیل شده از موتور “پژو”، بدنه “رنو” و چراغ “تویوتا” که تازه اسمش را هم گذاشته اند “مرسدس بنز”! خنده دار است اما عین این ماجرا در ورزش ما برای بیش از یک دهه است که اتفاق افتاده بدون آنکه کسی به آن بخندد!
کدام کونگ فو در سرزمین ژرمنها درخشید؟!
مدتی بود که خبر آماده سازی تیم ملی کونگ فو جهت شرکت در مسابقات جهانی آلمان به گوش می رسید. ماجرایی که نهایتا دیروز با اعلام “قهرمانی تیم ملی آقایان در سرزمین ژرمن ها” از طرف فدراسیون به پایان رسید. اما حقیقت این است که این داستان به همین روشنی و شفافی که به نظر می رسد نیست. وقتی فدراسیون جودو، کاراته، تکواندو و حتی ووشو خبر از موفقیت تیم ملی در مسابقات جهانی می دهند، تکلیف همه با خبر مشخص است. مثلا وقتی فدراسیون تکواندو می گوید در مسابقات جهانی فلان عنوان را به دست آوردیم، منظورش از مسابقات جهانی دقیقا مسابقات جهانی تکواندو است. اما وقتی فدراسیون عجیب و غریبی با نام “کونگ فو و هنرهای رزمی” که آن را باید یکی از شاهکارهای وزارت ورزش و جوانان به حساب آورد می گوید “مسابقات جهانی”، شما دقیقا نمی دانید منظور چیست و با کدام مسابقات جهانی طرف هستید!
جهانی شدن به سبک ایرانی
همه می دانیم که رشته «کشتی» از سابقه تاریخی در ایران برخورداره و به نوعی ورزش ملی ما محسوب میشه. همیشه به این موضوع فکر می کردم که کشتی های محلی ما که در بیشتر استانهای کشور به شکل و شمایل بومی تمرین می شه خیلی جای کار داره و اگر یک کار پژوهشی درست و حسابی روی اونها بشه، چه بسا بشه انونها رو به عنوان استایلهای سنتی کشتی به دنیا معرفی کرد. چند روز پیش اتفاقی چشمم به این خبر افتاد که «کشتی گیله مردی ثبت جهانی شد». خب هم هیجان زده شدم و هم کنجکاو. گفتم انگار بالاخره یه عده به فکر افتادن و داره اتفاق های خوبی میافته. اما… اما… اما وقتی متوجه شدم جریان از چه قراره رسما هنگ کردم! حالا ببینید جریان از چه قراره:
رزم ایرانی،ووتا، یک دنیا اما و اگر!
این روزها در جامعه رزمی صحبت از مسابقات جهانی “توآ” و جهانی شدن “رزم های ایرانی” و از این حرفهاست. مسئولین فـدراسـیـون “کـونـگ فـو” و الـبـته “ووتا” با آب و تاب از کشفیاتشان مبنی بر وجود رزم در ایران باستان و هاج و واج ماندن خارجی ها از اسناد شگفت آور کشف شده سخن گفته و می گویند: “این شرایط رو ما داریم ایجاد می کنیم که دنیا را به این آگاه بکنیم که ایران تاریخ داره و این هنر و این تاریخ رو به دنیا صادر بکنیم.” نظر به اینکه در اینجا بحث “رزم های محلی” و “رزم ایرانی” مطرح شده و موضوع شخصی نیست، یعنی قضیه در حد تحقیقات یا ابداع یک سبک یا ادعاهای شخصی یک نفر نیست و حالا قرار است حاصل این پروژه با حمایت وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به سازمانهای بین المللی معرفی و به قولی جهانی شود، موضوع دیگر شوخی نیست که بنشینیم و ببینیم یک عده چکار می کنند یا نمی کنند. قضیه ملی است و از آنجا که ظاهرا مسئولان رده بالای ورزش کشور اهمیت آن را جدی نگرفته و متوجه تبعات احتمالی آن در صورت طی نکردن یک روند صحیح نیستند، لازم است تا هر کس که می تواند و نظر و نقد و پیشنهادی دارد در این بحث های مطرح شده مداخله کند. به هرحال تاریخ این کشور ارث پدری یک عده خاص یا سرقفلی یک فدراسیون بخصوص نیست که همه تماشاچی باشیم و یک عده برای خودشان ببرند و بدوزند. به عنوان کسی که شخصا در مورد تاریخچه و وجود احتمالی روش هایی از رزم در ایران باستان دغدغه داشته ام، می خواهم این نکته را در همین اول بحث بگویم که این نوشته – که طبیعتا ممکن است خالی از خطا هم نباشد – اگرچه ممکن است در برخی از قسمت ها با کمی تندی و نقد بی رحمانه همراه باشد، اما وجدانا از نگارش آن هدفی جز دلسوزی و هشدار به مسئولان و همه کسانی که هم در مورد تاریخ و گذشته ایران و هم در مورد هنرهای رزمی دغدغه و نگرانی دارند نداشته ام و امیدوارم این مطلب باعث دلخوری شخص یا فدراسیونی نشود.
ادامه نوشته