احتمالا شما هم کلیپ های این مسابقات که چند نفر درون یک رینگ به جان هم می افتند را در “یوتوب” و سایتهای مشابه دیده باشید. ممکن است نوع لباس و دستکش آنها این تصور را بوجود بیاورد که این مسابقات هم نوعی از رقابتهای MMA است. اما در حقیقت هیچ ارتباطی بین این دو وجود ندارد.
برگزار کنندگان این مسابقات با عنوان قهرمانی مبارزه تیمی به اختصار TFC هدفشان ارائه درگیری و نزاع های دسته جمعی خیابانی در قالب یک ورزش است! در این مسابقات دو تیم پنج نفره مقابل هم قرار می گیرند و از نظر قوانین فقط چند ممنوعیت اندک مثل لگد به کشاله ران، گاز گرفتن و پرتاب آب دهان و… ممنوع است. البته برای حفظ جان شرکت کنندگان پنج داور با هم درون رینگ هستند تا اوضاع بیخ پیدا نکند. جالب اینکه تیم های شرکت کننده باید آماتور باشند نه مبارزان و رزمی کاران حرفه ای. چون هدف این است که این درگیری ها هرچه بیشتر طبیعی و به درگیری های واقعی خیابانی نزدیک باشد!
طبیعی است که به زحمت می توان چنین مسابقاتی را ورزش نامید. اما به کسانی که در زمینه دفاع شخصی فعالیت می کنند شدیدا توصیه می کنم تماشای فیلمهای این مسابقات و مسابقه هایی از این دست را از دست ندهند. یکی از دلایلی که بعضا یک رزمی کار آموزش دیده ممکن است در یک درگیری واقعی نتواند از همه پتانسیل خود بهره ببرد این است که ذهن او با شیوه های تهاجمی و تدافعی مبارزات مرسوم و کلاسیک رشته های رزمی شکل گرفته و به واکنشهای مرسوم از طرف حریف عادت کرده است، بنابراین وقتی مقابل فردی که با روشی ولو کاملا آماتور و ناشی اما غیر قابل پیشبینی مبارزه می کند قرار می گیرد، ممکن است کاملا رشته کار از دستش دربرود. مشاهده و آنالیز این مسابقات که تا حدی به درگیری های واقعی نزدیک هستند می تواند تصویر واقعی تری را از آنچه که ممکن است یک فرد در شرایط واقعی با آن روبرو شود، پیش روی شما بگذارد.
پ.ن: در ویدئو بالا اشاره شده که این مسابقات در حال حاضر در آمریکا ممنوع است. منظور برگزاری این مسابقات در خاک آمریکا است. اما تابحال تیم هایی از شش کشور آمریکا، انگلستان، هلند، برزیل، روسیه و لتونی در این مسابقات شرکت داشته اند.
—
مازیار عبداللهی نیا