ده روز پیش مسابقات UFC 204 در منچستر انگلستان برگزار شد. اما شاید دیدنی ترین مبارزه و ارزشمندترین کمربند قهرمانی UFC تو این رویداد اونطور که باید دیده نشد. همین مبارزه ای که می بینید! ایشون “مارشال جنسون” هشت ساله و مبارز روبروش هم فایتر برزیلی “دمیِن مایا” است.
والدین این کودک انگلیسی وقتی تولد یک سالگیش رو جشن می گرفتن متوجه بیماریش می شن، مارشال بر اثر ابتلا به مننژیت پنج ماه در بیمارستان کودکان بستری می شه و در نهایت چهار عضوش (دستها و پاها) رو از دست می ده. حالا از این پاهای فنری مصنوعی استفاده می کنه اما از اونجایی که در سن رشد قرار داره، هر سال باید این اعضا عوض بشن و این هزینه های زیادی رو به خانوادش تحمیل می کنه. تاحالا خیلی از ورزشکاران سعی کردن بهش کمک کنن و حداقل آرزوهای ورزشیش رو برآورده کنن. مثلا همین چند وقت پیش شرایطی فراهم شد تا سر تمرینات تیم فوتبال محبوبش تاتنهام حاضر بشه، با ستاره های این تیم تمرین و حتی در بازی این تیم بصورت نمادین بازی کنه و حالا هم که خب کمربند قهرمانی UFC رو به دست آورده!
دیدن اینجور صحنه ها هم خوشحال کننده و هم ناراحت کننده است. خوشحال کننده از این جهت که می بینیم هنوز حداقل در حد ظاهر هم که شده احساس همدردی و کمک به هم نوع از بین نرفته، و ناراحت کننده از این جهت که این امکان برای همه کودکان فراهم نیست. می دونیم که قطعا کودکان زیادی با وضعیت های مشابه هستند که شاید آرزوی های خیلی کوچک تری هم داشته باشن اما هیچ وقت صداشون به جایی نمی رسه و اصلا دیده نمی شن. ای کاش موسسات خیریه ای وجود داشتن که کارشون فقط کمک به براورده شدن اینگونه آرزوها بود. درواقع رابطی بودن بین ستاره های ورزشی – هنری و اینجور بچه ها، تا اگر از نظر مالی نمی شه برای همشون کاری انجام داد حداقل این دست آرزوهاشون که می تونه هیچ هزینه ای هم نداشته باشه برآورده بشه.
—
مازیار عبداللهی نیا