یکی از وظایف اصلی هر فدراسیونی تلاش جهت پرورش مربیان کارآزموده و ارتقاء سطح فنی و علمی اونهاست. متاسفانه در کشور ما این مسئله چندان جدی گرفته نمی شه، بیشتر فدراسونهای ما صرفا روی مدال آوری متمرکزند و فراموش کرده اند که تربیت ورزشکاران موفق منوط به در اختیار داشتن مربیان کارآزموده است.
بایگانی برچسب: s
هنرهای رزمی و روز جهانی معلولین
امروز روز جهانی معلولینه و هنرهای رزمی یکی از میدانهایی است که به خوبی می تونه ثابت کنه اینکه می گن معلولیت محدودیت نیست فقط یک شعار لوس دهن پرکن نیست.
احتمالا داستان جودوکا یک دست رو شنیدیدن:
گگارد موساسی را بهتر بشناسیم
در مورد «گگارد موساسی» که امشب بازی داره این روزها زیاد بحث می شه. اینکه اصلا موساسی ایرانیه؟ ایرانی نیست؟ خودش رو ایرانی می دونه؟ فایتری با این همه افتخارات اگه ایرانی بوده چرا تا بحال آنچنان که باید بهش پرداخته نشده و از این حرفها.
روز جهانی جودو پیشاپیش مبارک!
فدراسیون بین المللی جودو چند سالی هست که ۲۸ اکتبر(۷ آبان ماه) سالروز تولد استاد فقید مرحوم جیگارو کانو رو به عنوان روز جهانی جودو اعلام کرده و جودوکاران سرتاسر جهان رو تشویق می کنه با برگزاری مراسم مختلف این روز رو گرامی بدارند.
قدیمی ترین کتاب رزمی ترجمه شده به فارسی
احتمالا نخستین کتابهای رزمی که به فارسی ترجمه شده اند باید مربوط به دهه ۵۰ باشند. این کتابی که می بینید و اتفاقی پیدا کردم هم باید یکی از قدیمی ترین کتابهای مربوط به هنرهای رزمی باشد که در ایران ترجمه و منتشر شده است. عنوان آن “کشتی های جوجوتسو یا رمز دفاع از خود” است و مشخص است زمانی که منتشر شده جودو و جوجیتسو در ایران شناخته شده نبوده است.
روز جهانی جودو مبارک
امروز ۲۸ اکتبر برابر با ۶ آبان ماه مصادف با سالروز تولد استاد فقید جیگارو کانو بنیانگذار هنر رزمی جودو است که از طرف فدراسیون بین المللی جودو ijf به عنوان روز جهانی جودو نامگذاری شده است. شعار امسال این روز جهانی “افتخار” انتخاب شده است.
—
کمربند سیاه و قانون بقای انرژی!
شستن یا نشستن؟ مسئله اینست!
زمانی که دکتر «جیگورو کانو» بنیاگذار جودو، سیستم درجه بندی و به قولی استفاده از کمربندهای رنگی را در هنرهای رزمی پایه گذاری کرد، شاید هرگز تصورش را هم نمی کرد که همین «کمربند» روزی برای عده ای به آب و نان و همه ی بود و نبود هنرهای رزمی تبدیل شود.
می گویند «کانو» دو شاگرد به نام های «تومیتا سونجیرو» و «ساگو شیرو» داشت و برای آنکه تمایز فنی این دو مشخص گردد، برای نخستین بار از کمربند سیاه استفاده کرد. در مورد اینکه چرا از دو رنگ سفید و سیاه استفاده شد(البته بعدها تعدادی از مدارس رزمی کمربند قهوه ای را هم به این سیستم اضافه کردند)، فرضیه های گوناگونی وجود دارد. چندی پیش داستانی در این مورد می خواندم که البته نمی دانم تا چه حد صحت دارد، اما از جهاتی که بعدا خواهم گفت بسیار جالب بود. طبق این داستان قدیمی، هنرجویان رزمی در آغاز همگی از کمربند سفید استفاده می کردند، اما چون در آن دوران معمولا کف سالن های تمرین کثیف بود و درضمن گاهی اوقات تمرینات بیرون از سالن و در فضاهای باز مثل جنگل و بیابان انجام می شد، با گذشت زمان کمربند کثیف و رنگ آن تیره رنگتر و تقریبا به رنگ قهوه ای درمیامد. به مرور زمان همین موضوع به نوعی سابقه تمرین یک هنرجو را مشخص می کرد. یعنی هرچه کمربند کثیفتر یا به عبارتی تیره رنگتر شده بود، نشان از سابقه بیشتر تمرین صاحبش می داد. همین امر باعث شده بود تا هنرجویان از شُستن کمربندهایشان اجتناب کنند، چون اگر کمربندشان را می شستند و کمربند به رنگ اولیه اش درمیامد، دیگران به آنان به عنوان یک رزمی کار تازه کار و مبتدی نگاه می کردند!
پنج توصیه برای داوطلبان کمربند سیاه!
تقریبا اکثر کسانی که برای نخستین روز پا در یک کلاس رزمی می گذارند، به روزی فکر می کنند که در آزمون کمربند سیاه خود شرکت کرده و به دریافت آن نایل می شوند. اما از آنجا که این امر مستلزم سالها تلاش و تمرین است ؛ خیلی از آنان هرگز آن روز رویایی را تجربه نمی کنند. در این شماره چند راه کار ساده را به شما معرفی می کنیم که امیدواریم با پیروی از آنها ، مسیر گاها سخت و طاقت فرسایی را که باید تا رسیدن به آن روز موعود پشت سر بگذارید، برایتان تبدیل به مسیری پرماجرا، مفید و خاطره انگیزگردد.