امیدوارم این پست بدآموزی نداشته باشه! حدود ۱۶-۱۷ سال پیش مجله ای منتشر می شد با نام “مارشال آرتز ترینینگ”، یکی از نویسنده هاش ظاهرا کارش این بود که از شرکتهای تولید و فروش تجهیزات رزمی که درصورت عدم رضایت اجناسشون رو پس می گرفتند محصولی رو سفارش می داد، جنس خریداری شده که به دستش می رسید زیر و بمش رو درمی آورد و به قول امروزی ها مهندسی معکوس می کرد، بعد جنس رو پس می فرستاد و خودش یکی ازش می ساخت! نحوه ساختش رو هم بعضا در قالب یک مقاله منتشر می کرد.
بایگانی برچسب: s
اگه کریستین می تونه، پس من هم می تونم!
ایشون کریستین و ۵ سالشه. همونطور که می بینید مادرزادی در ناحیه فک و صورت دچار مشکله و علاوه بر اون از هر دو چشم هم نابینا است. اما شاد و شنگول داره کاراته کار می کنه! درواقع مادر خوش فکرش تصمیم می گیره برای اینکه کودکش از منطقه امنش بیرون بیاد ببرتش کلاس کاراته و آقای بیل تیلور مربی باحالش هم قبول می کنه با همه ی سختیهاش به کریستین کاراته یاد بده.
مهر مادری و باقی قضایا…
این عکس که چند هفته است تو شبکه های اجتماعی دست به دست می شه ماجراش به رقابتهای جوجیتسو دو سال پیش در امارات برمی گرده. البته که موضوعش به تاریخ و زمان ربطی نداره و تصویر هم خودش گویای همه چیز هست: مهر مادری! مادر نگرانی که از ترس ایجاد مشکل برای فرزندش سراسیمه وسط مسابقه اومده روی تاتامی!
روز جهانی جودو پیشاپیش مبارک!
فدراسیون بین المللی جودو چند سالی هست که ۲۸ اکتبر(۷ آبان ماه) سالروز تولد استاد فقید مرحوم جیگارو کانو رو به عنوان روز جهانی جودو اعلام کرده و جودوکاران سرتاسر جهان رو تشویق می کنه با برگزاری مراسم مختلف این روز رو گرامی بدارند.
سه درس از پیروزی کیمیا
کسب مدال برنز کیمیا علیزاده که نخستین مدال تاریخ ورزش بانوان ایران در المپیک محسوب می شود، از آن دست پیروزیهایی بود که همه، از هر طیف و با هر نگرشی در آن چیزی برای خوشحالی پیدا خواهند کرد. مسئولین سیاسی و کسانی که به فکر استفاده ابزاری از ورزش هستند خوشحالند. مسئولین ورزش، کمیته ملی المپیک و فدراسیون تکواندو هم خوشحالند و بالاخره همین پیروزی روی برخی از ناکامی ها و سوء مدیریتهای آنها سرپوش خواهد گذاشت. دست اندرکاران ورزشهای رزمی قطعا خوشحالند و بانوان ورزشکار هم که دیگر بصورت ویژه خوشحالند. درعین حال کسب این موفقیت می تواند سه درس مهم هم برای ما داشته باشد:
ما را به خیر تو امید نیست شر مرسان!
همان ماه پیش که انتشار ویدئو مبارزه یک دختر نوجوان ایرانی در یک مسابقه ام ام ای در ارمنستان تیتر جنجالی رسانه ها شد، قابل پیشبینی بود که نتیجه این هیاهو به کجا ختم خواهد شد. حجم اطلاعات غلط و درهم و برهمی که در این مدت به جامعه تزریق و “ام ام ای” رسما شد “دعوای خیابانی” به کنار، حالا این اطلاعات من درآوردی “تای چی چوان” را هم تبدیل به رشته خشن غیرقانونی کرده است!
فدراسیونی که خوب لالایی بلد است اما…
جناب آقای محمود رشیدی ریاست محترم فدراسیون ورزشهای رزمی ظاهرا امروز گفتگویی با شبکه ورزش داشته اند که بخشهایی از آن در خبرگزاری فارس بازنشر شده است. ایشان در این گفتگو نکاتی را مطرح فرموده اند که بسیاری از آنها جای نقد دارند و در مورد برخی، این خود فدراسیون تحت امر ایشان است که باید مورد خطاب قرار بگیرد. مثلا آنجا که در مورد توقع ورزشکاران پس از کسب مدال و لزوم توجه به اعتبار مسابقاتی که سبک ها در آن شرکت می کنند فرموده اند: “وقتی در یک مسابقات ورزشکاران ما عنوان قهرمانی کسب می‌کنند از وزارت ورزش و جوانان و فدراسیون انتظاراتی را دارند که ما نمی‌توانیم پاسخگوی انتظارات آنها باشیم. دوستان باید مراقب باشند که در چه مسابقاتی شرکت می‌کنند“.
گفتا ز که نالیم که از ماست که بر ماست
گاهی واقعا برای آدم این سئوال پیش می آید که چه عاملی باعث شده فلان فدراسیون چنین عرصه را باز ببیند و با خیال راحت ادعاهایی را مطرح کند که مرغ پخته را به خنده می اندازد، یا آن یکی فدراسیون برای سرپوش گذاشتن بر سوء مدیریتهای مسئولانش قهرمانی های پفکی خلق کند و آب هم از آب تکان نخورد؟ چگونه می شود یک ورزشکار تازه از راه رسیده، یک شبه به اسطوره تبدیل شود و یا آن یکی با عکس فتوشاپی خود را قهرمان UFC جا بزند؟ متاسفانه وقتی در چرایی این موضوع دقت کنیم می بینیم بخش عمده ای از آن به ضعف خود ما رسانه ای ها برمی گردد.
کیک بوکسینگ و فدراسیون ورزشهای رزمی، ابهام پشت ابهام
علاقمندان کیک بوکسینگ می دانند که در این رشته چندین سازمان، فدراسیون و انجمن مختلف فعال هستند و هر کدام هم مسابقات جهانی خود را دارند. این بدان معنی است که در کیک بوکسینگ اصولا جمله “قهرمان جهان شدم” یا “تیم ما قهرمان جهان شد” بدون ذکر عنوان سازمان برگزارکننده مسابقاتی که فرد یا تیم در آن قهرمان شده است یک جمله ناقص محسوب می شود. درواقع بدون ذکر عنوان سازمان برگزارکننده یک رویداد کیک بوکسینگ نمی توان در مورد اعتبار و اهمیت مقام کسب شده توسط یک فرد یا تیم قضاوت کرد.