بایگانی برچسب: s

دنیای رزمی از صدها رشته و سبک مختلف تشکیل شده است. از منظر ورزشی برخی از آنها مثل تکواندو و جودو در بازیهای المپیک حضور دارند یا داری مسابقات معتبر جهانی هستند و برخی دیگر مثل کیک بوکسینگ بیشتر در بخش حرفه ای شناخته شده هستند. طبیعی است که گاهی برخی رزمی کاران وقتی متوجه شوند که جایگاه رشته شان در دنیای ورزش با هدف آنها همخوانی ندارد، تصمیم به تغییر سبک بگیرند. بیشتر بخوانید ←

عکس از هاملت سهاکیان

هنوز هم خیلی از خانواده های ایرانی رشته های رزمی را رشته هایی خشن می دانند و چندان تمایلی به فعالیت فرزندانشان در این رشته ها ندارند، خصوصا وقتی صحبت از بچه های کم سن و سال باشد. اما از طرفی، درخشش تعدادی از رزمی کاران کشورمان در المپیک و میادین بین المللی، و یا احساس نیاز به فراگیری دفاع شخصی بسیاری از والدین را وسوسه کرده است تا فرزندانشان را از سنین پایین به کلاس های هنرهای رزمی بفرستند. مشاهده بچه های پنج- شش ساله که لباس رزمی به تن، دست در دست والدین شان در اطراف باشگاه های رزمی دیده می شوند گواهی بر این مدعی است. اما آیا همینقدر که خانواده ای به فرستادن فرزند کوچکش به کلاس رزمی متقاعد شد کافی است؟ متاسفانه به نظر می رسد که اکثر این والدین از مسائل حاشیه ای و مسئولیت هایی که در قبال فرزند رزمی کارشان دارند بی اطلاع هستند. اگر شما هم از خانواده هایی هستید که فرزندتان را در یک کلاس رزمی ثبت نام کرده و یا خیال دارید این کار را بکنید، بد نیست این سه توصیه مهم را هم به عنوان تبریک رزمی کار شدن فرزندتان از ما داشته باشید:

بیشتر بخوانید ←

مصاحبه اختصاصی با «استفانی چیوا» قهرمان تکواندوی جهان و هنرپیشه سینما

استفانی چیوا  Stephanie Cheeva  متولد بلغارستان است. جایی که در ۱۳ سالگی به عضویت تیم ملی تکواندو آن درآمد، از سال ۱۹۸۹ میلادی ۸ سال پیاپی قهرمان کشور شد، ۲ سال پیاپی در سالهای ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ قهرمانی اروپا را به دست آورد و بالاخره در سال ۱۹۹۵ قهرمان جهان شد. در سال ۱۹۹۶ دان ۳ خود را اخذ کرد و سپس به «لوس آنجلس» آمریکا آمد و پس از یادگیری زبان و تحصیل در مدرسه بازیگری “Joanne Baron & D.W Brown” فارغ التحصیل شده، وارد عرصه سینما شد. وی از معدود افرادی است که هم در ورزش های رزمی و هم در سینما قابلیتهای فوق العاده ای را از خود نشان داده و تحسین همگان را برانگیخته است؛ در ورزش های رزمی با کسب ۲۱ مدال طلا، ۲ نقره و ۱ برنز در رشته های تکواندو، کاراته، کیک بوکسینگ و کسب تجربه از اساتیدی چون «هی ایل چو» و «اریک لی» و در سینما با بازیهای تحسین برانگیز خود در فیلمهای رزمی و غیر رزمی همچون: ICON, Blood Justice, The Ultimate Game و نمایش های تلویزیونی نظیر: Martial Law, VIP, Nach Bridges و…

 همچنین از سیستم حرکتی او در بسیاری از بازیهای رایانه ای مثل The Legend of Black Belt, Arena, Quark 3, Star Trek استفاده شده است. John Soet نویسنده و کارگردان در مورد او می گوید:«شاید ۱۰ سال یا بیشتر وقت لازم باشد تا کسی چون او ظهور پیدا کند». جالب نیست؟ با وجود همه ی اینها، وی هرگز دچار غرور کاذب نشده و با اعتقادات و خصوصیات منحصر به فردی که شاید ثمره تمرینات او در هنرهای رزمی باشد، همچنان به رشد و پیشرفت خود ادامه می دهد. قبل از انجام این مصاحبه بعید می دانستم که وی فرصت و تمایلی برای انجام آن داشته باشد. اما استفانی با وجود مشغله فراوان از هر فرصتی برای پاسخگویی به سئوالات استفاده کرد و خیلی باحوصله و صمیمی به انجام این مصاحبه کمک کرد که ماحصل آن را خواهید خواند. امیدوارم این مصاحبه مورد توجه و استفاده کلیه دوستان خصوصا بانوان رزمی کار قرار بگیرد.

بیشتر بخوانید ←

پس می خواهید قهرمان جهان شوید؟ آنهم یک قهرمان حرفه ای؟ خُب به سلامتی، به امید خدا خواستیم عکستان را چاپ کنیم با چه عنوانی معرفی تان کنیم؟ قهرمان مسابقات جایزه بزرگ K-1 ؟ خُب حالا برنامه تان چیست؟ از کجا می خواهید شروع کنید؟ باید حتما در سبک خاصی تمرین کرده و درجه خاصی داشته باشید؟ اصلا برای موفقیت در این راه به چه فاکتورهایی نیاز دارید؟ در کشورهایی که سالهاست رشته های رزمی به شکل حرفه ای تمرین و مسابقات حرفه ای در آنها برگزار می شود، شاید کار کمی ساده تر باشد. شما خودتان را در مسابقات آماتور نشان می دهید، مقامی کسب می کنید و بعد پروموترها و برگزار کنندگان مسابقات حرفه ای اگر تشخیص بدهند که شما به درد مسابقات حرفه ای می خورید،ترتیب باقی کارها را می دهند؛ برنامه تمرینی،رمربی بدن ساز و…

اما در کشور ما در حال حاضر، عموما چنین روندی در کار نیست. مضافا که عده ای سود جو با رواج باورهای غلط عملا کار را برای بسیاری از رزمی کاران مشکل تر می کنند. چاره ای نیست، باید یک تکانی به خودتان بدهید و یک تنه وارد میدان شوید، البته ما هم تنهایتان نمی گذاریم. فقط بی معرفت نباشید و یادتان باشد فردا که قهرمان جهان شدید، برای قرار یک مصاحبه مجبور نباشیم شانصد بار بهتان تلفن بزنیم!

بیشتر بخوانید ←

شستن یا نشستن؟ مسئله اینست!

زمانی که دکتر «جیگورو کانو» بنیاگذار جودو، سیستم درجه بندی و به قولی استفاده از کمربندهای رنگی را در هنرهای رزمی پایه گذاری کرد، شاید هرگز تصورش را هم نمی کرد که همین «کمربند» روزی برای عده ای به آب و نان و همه ی بود و نبود هنرهای رزمی تبدیل شود.

می گویند «کانو» دو شاگرد به نام های «تومیتا سونجیرو» و «ساگو شیرو» داشت و برای آنکه تمایز فنی این دو مشخص گردد، برای نخستین بار از کمربند سیاه استفاده کرد. در مورد اینکه چرا از دو رنگ سفید و سیاه استفاده شد(البته بعدها تعدادی از مدارس رزمی کمربند قهوه ای را هم به این سیستم اضافه کردند)، فرضیه های گوناگونی وجود دارد. چندی پیش داستانی در این مورد می خواندم که البته نمی دانم تا چه حد صحت دارد، اما از جهاتی که بعدا خواهم گفت بسیار جالب بود. طبق این داستان قدیمی، هنرجویان رزمی در آغاز همگی از کمربند سفید استفاده می کردند، اما چون در آن دوران معمولا کف سالن های تمرین کثیف بود و درضمن گاهی اوقات تمرینات بیرون از سالن و در فضاهای باز مثل جنگل و بیابان انجام می شد، با گذشت زمان کمربند کثیف و رنگ آن تیره رنگتر و تقریبا به رنگ قهوه ای درمیامد. به مرور زمان همین موضوع به نوعی سابقه تمرین یک هنرجو را مشخص می کرد. یعنی هرچه کمربند کثیفتر یا به عبارتی تیره رنگتر شده بود، نشان از سابقه بیشتر تمرین صاحبش می داد. همین امر باعث شده بود تا هنرجویان از شُستن کمربندهایشان اجتناب کنند، چون اگر کمربندشان را می شستند و کمربند به رنگ اولیه اش درمیامد، دیگران به آنان به عنوان یک رزمی کار تازه کار و مبتدی نگاه می کردند!

بیشتر بخوانید ←

یکی از موضوعات مهمی که همیشه قبل از انتخاب یک رشته رزمی توصیه می شود به آن توجه کنید، این است که ببینید هدفتان از روی آوردن به رشته های رزمی چیست؛ قهرمانی و یا دفاع شخصی؟ شاید این سئوال برایتان پیش بیاید که چه لزومی به اینکار هست؟ مگر اصلا این دو هدف در تضاد با هم هستند؟ مگر نه اینکه رشته های رزمی می توانند هردوی این اهداف را محقق کنند؟ در جواب باید گفت؛ ممکن است این حرف در مورد بیشتر رشته های رزمی درست باشد،اما این روزها همه می خواهند در یک مدت زمان مشخص و کوتاه به اهدافی که دارند برسند. اینجاست که مشخص کردن هدف بسته به اینکه اولویت شما از تمرین چیست، شمارا در انتخاب رشته ای که اهدافتان را زودتر محقق می کند یاری می کند. مثلا کسی که به رشته جودو روی میاورد، هم می تواند هدفش قهرمانی باشد و هم دفاع شخصی. همینطور کسی هم که به تمرین کاراته می پردازد، می تواند هردوی این اهداف را مدنظر داشته باشد. هردوی این افراد پس از مثلا ۵ سال تمرین مداوم، هم می توانند به یک قهرمان تبدیل شده باشند و هم در صورت لزم می توانند از مهارت هایشان برای دفاع از خود استفاده کنند. اما حالا اگر یک محدودیت زمانی را درنظر بگیریم چطور؟ درواقع بحث اصلی زمانی است که شما در یک مدت زمان کوتاه می خواهید به یک هدف مشخص برسید.

بیشتر بخوانید ←

هنرهای رزمی از شرق پدید آمدند و صحبت از این قاره، همواره ما را به یاد استادان کهن و شاید کمی هم مرموز هنرهای رزمی می اندازد. اما این روزها اکثر مصاحبه ها و گزارشها مربوط به قهرمانان ورزشی این رشته ها است. شاید برای تنوع هم که شده، بد نباشد گاه گداری سراغی از اساتید راستین «بودو» بگیریم و نظراتشان را جویا شویم.

استاد کِنجی هایاشی Kenji Hayashi، یکی از همین اساتید است. او درطول زندگی اش در اکثر هنرهای رزمی و یا به قول خودش هنرهای «بودو» اعم ازشناخته شده و شناخته نشده اش، زیر نظر اساتید بزرگی چون هیروشی تادا،هیکو شیرو ساتو و… به تمرین پرداخته و از دوجو ها و معابد متعدد «ذن» بازدید و از اساتید آن کسب تجربه کرده است. وی هم اکنون استاد درفنون شمشیر و هنرهای ایی آی دو، کن جوتسو، آی کیدو و متخصص در«ذن»، طب سوزنی، یوگا، چودو(تمرینات تنفسی)، « یو جو هو» و« یوتای هو» است. او که از سال ۱۹۸۵ به همراه همسر و سه فرزندش در آلمان زندگی و به آموزش هنرهای رزمی مشغول است، درخواست ما برای یک مصاحبه کوتاه را پذیرفت که ماحصل آن را خدمتتان تقدیم می کنیم :

بیشتر بخوانید ←