مازیار عبداللهی نیا
کارشناس هنرهای رزمی، روزنامه نگار
نه همین «سیکس پک» زیباست نشان فایتر بودن!
این «روی نلسون» فایتر مورد علاقه من نیست، فایتر با اخلاقی هم نیست، اما به نظرم حضورش در MMA باحاله! من هروقت می بینمش این مصراع «نه همین لباس زیباست نشان آدمیت» به شکل «نه همین سیکس پک زیباست نشان فایتر بودن» تو ذهنم تداعی می شه!
اگر بحث فنی را بگذاریم کنار، مسابقاتی شبیه به مسابقات مرسوم MMA هیچگاه معرف واقعی هنرهای رزمی در بعد اخلاقی نبوده اند و چنین ادعایی هم نداشته اند. اینجا ورزش حرفه ایست، پول حرف اول را می زند و جنبه سرگرم کنندگی آن به جنبه اخلاقی اش می چربد.
اما برخلاف تصور برخی، این به آن معنی نیست که در حاشیه این مسابقات انجام هر کاری و هر رفتاری مجاز است و همه همیشه برای رفتار ناشایست برخی از مبارزان جنجالی هورا می کشند. کری خواندن و رجزخوانی در ورزش قهرمانی یک امر پذیرفته شده است. همانطور که در فوتبال هم شاهد هستیم مربیان یا اعضای تیم قبل از هر مسابقه برای هم کری می خوانند. در مسابقات رزمی چون به هرحال اسم مبارزه درمیان است این رجزخوانی ها بعضا پررنگ تر هم هست. اما این رجزخوانی ها هم قواعد و حد و مرز خودش را دارد و آنجا که بخواهد جنبه توهین به خودش بگیرد یا حرکاتی باشد که اثرات منفی اجتماعی داشته باشد بعضا با واکنش برخی از سازمانها یا مراجع ورزشی برخی از کشورها مواجه می شود.
شاید زمانی که صحبت از مبارزه بین «کانر مک گرگور» ستاره دنیای MMA و «فلوید می‌ودر» قهرمان نامی دنیای بوکس بر سر زبانها افتاد و حتی زمانی که کانر لایسنس مبارزه بوکس خود را هم دریافت کرد، کمتر کسی این قضیه را جدی می گرفت و بیشتر این حرفها را به حساب دلقک بازیهای کانر گذاشتند. اما حالا با صحبت های «دانا وایت» می شود فهمید که UFC هم چندان بدش نمی آید چنین مبارزه ای انجام بپذیرد البته با شرایط خودش! دیروز جمعه، «دانا وایت» از پیشنهاد ۵۰ میلیون دلاری خود برای این مبارزه احتمالی خبر داده است. او گفته برای این مبارزه ۲۵ میلیون دلار به فلوید و ۲۵ میلیون دلار به کانر پرداخت خواهند کرد و در مورد تقسیم سهمی که از تماشای PPV مسابقه به دست می آید هم مذاکره می کنند.
در مورد «گگارد موساسی» که امشب بازی داره این روزها زیاد بحث می شه. اینکه اصلا موساسی ایرانیه؟ ایرانی نیست؟ خودش رو ایرانی می دونه؟ فایتری با این همه افتخارات اگه ایرانی بوده چرا تا بحال آنچنان که باید بهش پرداخته نشده و از این حرفها.
انتشار تصویر نه چندان جالب و “بچه خوشگل” خواندن “شین کاروین” فایتر پیشکسوت UFC، توسط امیرعلی اکبری
خاطرم هست همان سالهای اولی که مسابقات UFC متولد شده بود هم می شد میدان منیریه تهران فیلمهای ویدئویی اش را با عنوان “مبارزات آزاد” پیدا کرد. البته استقبالی از آنها نمی شد. آن زمان تازه مفهوم “فول کنتاکت” پا به جامعه رزمی ایران گذاشته بود و مبارزه آزاد چیزی محسوب می شد مثل صحنه های مبارزه در فیلم “رینگ خونین” فرانکی! که البته شخص شخیص جناب گراسی در مسابقات اولیه UFC رسما گند زده بود به این باور! برای مردم عادی هم در مقابل جنگولک بازیهای مسابقات “کشتی کچ” که باز آن زمان بازار فیلمهایش داغ بود، این مسابقات هیچ جذابیتی نداشت.
این دوتا هیچ کدوم فایترهای با اخلاقی نیستن، اما فعلا در صدر بهترین مبارزان UFC قرار دارن. درعین حال جالبه که هر دوی اینها بخاطر شرایط مناسب مالی یا داشتن امکانات خاصی به جایگاه فعلیشون نرسیدن و هر دو درست قبل از ورود به UFC با مشکلات مالی روبرو بودن. در ادامه با هم برخی از ناگفته های زندگی این دو که احتمالا نشنیدین یا کمتر شنیدن رو مرور می کنیم. هم جالبه و هم بعضا می تونه آموزنده باشه.
ده روز پیش مسابقات UFC 204 در منچستر انگلستان برگزار شد. اما شاید دیدنی ترین مبارزه و ارزشمندترین کمربند قهرمانی UFC تو این رویداد اونطور که باید دیده نشد. همین مبارزه ای که می بینید! ایشون “مارشال جنسون” هشت ساله و مبارز روبروش هم فایتر برزیلی “دمیِن مایا” است.
گاهی واقعا برای آدم این سئوال پیش می آید که چه عاملی باعث شده فلان فدراسیون چنین عرصه را باز ببیند و با خیال راحت ادعاهایی را مطرح کند که مرغ پخته را به خنده می اندازد، یا آن یکی فدراسیون برای سرپوش گذاشتن بر سوء مدیریتهای مسئولانش قهرمانی های پفکی خلق کند و آب هم از آب تکان نخورد؟ چگونه می شود یک ورزشکار تازه از راه رسیده، یک شبه به اسطوره تبدیل شود و یا آن یکی با عکس فتوشاپی خود را قهرمان UFC جا بزند؟ متاسفانه وقتی در چرایی این موضوع دقت کنیم می بینیم بخش عمده ای از آن به ضعف خود ما رسانه ای ها برمی گردد.